ตอนนั้นบิดาหล่อนไปต่างประเทศ รินรดาถูกตีก็เจ็บตัวไม่สบายนอนซมอยู่หลายวัน ไม่มีใครมาดูดำดูดีสักคน มีเพียงนางนิ่มเท่านั้นที่เข้ามาดูแลคอยเช็ดน้ำตาแห่งความเจ็บปวดที่รินไหล... หล่อนจำได้ว่าตอนนั้นเธอได้แต่พร่ำถามนางนิ่มว่าทำไมคุณย่าถึงใจร้ายกับหล่อน ทำไมท่านถึงไม่รักหล่อนเลย... นางนิ่มได้แต่กอดหล่อนแล้วร้องไห้ไปด้วยกัน
ครั้งนี้ก็ไม่ต่างจากครั้งก่อน... ท่านไม่ฟังอะไรหล่อนเลย... แต่มันต่างกันตรงที่หล่อนคงได้กลับไปนอนร้องไห้คนเดียวที่คอนโดมิเนียมอย่างโดดเดี่ยว ไม่มีแม้อ้อมแขนของใครเลยที่ปลอบปละโลม คงจะมีแต่สองแขนของหล่อนที่ต้องโอบกอดตัวเองเอาไว้...
“แกยังจะกล้าเรียกฉันด้วยคำนี้หรือ... แกมันไม่น่าจะมาอยู่ที่นี่ น่าจะไปอยู่กับแม่ของแก ไม่ต้องมาใช้นามสกุลฉันให้ฉันเสื่อมเสีย แกไม่ควรแม้แต่จะถูกยกย่องว่าเป็นลูกของลูกชายฉันด้วยซ้ำ.... นังเด็กเลว เลวเหมือนแม่แกไม่มีผิด”
ถ้อยคำด่าที่คุ้นชินหลั่งไหลพร่
