บทที่ 17
คนโลภ
ตั้งแต่กลับมาสายขิมก็นั่งจมอยู่กับความเศร้าหม่นอยู่ริมหน้าต่าง ซุกหน้าลงบนเข่าน้ำตาไหลริน ปล่อยความเจ็บปวดให้ทำงานไปเงียบๆ เรื่องพ่อเริ่มมีความหวัง เรื่องความรู้สึกกลับพังไม่มีชิ้นดี ทาวน์ยังคงร้ายกาจไม่เปลี่ยน ถึงเขาจะแนะนำว่าคนนั้นคือรุ่นน้อง แต่เธอก็ไม่เชื่อ อย่างน้อยก็คงเป็นคนสำคัญ ความจริงข้อนี้ทำให้หัวใจเจ็บปวด รู้ว่าอยู่จุดไหน แต่มันห้ามความเสียใจไม่ได้
หากวันหนึ่งต้องไปจากเขา..เธอจะทำใจได้หรือเปล่า
วาโยนำนมอุ่นมาวางไว้บนโต๊ะเหมือนทุกคืนก่อนนอน สายขิมเงยหน้ามอง ทำให้อีกคนเห็นดวงตาแดงช้ำเต็มไปด้วยความเศร้า วาโยรู้ว่าสายขิมคิดกับเจ้านายมากกว่าคู่นอน ซึ่งผู้หญิงทุกคนก็เป็นเช่นนั้น
“ขิมอยากดื่มเหล้า”
“อย่าเลยครับ เดี๋ยวถูกดุ”
“คุณทาวน์ไม่มีเวลามาสนใจหรอกค่ะ ขิมอยากลงไปดื่มที่คลับ เผื่อรู้สึกดีขึ้น ขิมเหงา..”
“ผมว่า..”
“นะคะ..ขิมขอ”
เสียงอ้อนกับดวงตาแสนเศร้า ทำให
