บทที่ 33
ไข่เจียวปูเค็ม
“พ่อก็บอกมาสิครับว่าสายขิมอยู่ไหน เล่นเป็นเด็กไปได้” ทาวน์กรอกเสียงหงุดหงิดไปตามสาย
[อะไรของแก..แค่นี้นะฉันจะนอน จะโทรมาก็ให้รู้เวล่ำเวลาบ้าง ที่นี่อเมริกานะเว้ยไม่ใช่ไทย]
“พ่อ..เดี๋ยวครับ ชิทส์!”
ทาวน์สบทหัวเสียเมื่อถูกตัดสาย กดโทรออกอีกครั้งก็ติดต่อไม่ได้ ร่วมสองเดือนที่พยายามตามหาสายขิมแต่ยังไร้วี่แวว ถึงมีไทป์ช่วยอีกแรง ก็ยังคว้าน้ำเหลว จึงได้แต่โทรทางไกลไปก่อกวนคนต้นเรื่อง เพื่อระบายความอัดอั้นที่ไม่สามารถทำอะไรได้
พ่อก็ยังเป็นพ่อที่หูตาไวเสมอ
ร่างสูงทรุดนั่งลงบนโซฟาตัวเดิม ในห้องนอนห้องเดิมที่เคยมีแม่กวางน้อยตาแป๋วอยู่ คิดว่าเวลาจะช่วยให้เขาเลิกนึกถึงเธอได้ แต่ไม่เลย.. นับวันความรู้สึกโหยหาก็ยิ่งเพิ่มพูนเป็นเท่าทวี จนต้องย้ายตัวเองมาอยู่ในห้องที่ยังมีกลิ่นของเธอติดอยู่
เสื้อผ้า รองเท้า กระเป๋า ยังวางอยู่ที่เดิม หมอนที่เธอเคยหนุนก็ยังอยู่ตรงนั้น ทาวน์
