บทที่ 25
อดีต
ทาวน์พาสายขิมมายังคอนโดส่วนตัว ลูกน้องคุ้มกันความปลอดภัยยืนกระจายอยู่ทุกตำแหน่งบนชั้นสูงสุดของตึก คนไม่มีสติเดินตามแรงจับจูงของเขาอย่างเหม่อลอย น้ำตายังคงไหลแต่ไร้เสียงสะอื้น ไม่รับรู้ ไม่อยากเห็น ไม่อยากได้ยิน จนทั้งคู่เข้ามาอยู่ในห้องนอน
ชายหนุ่มยืนกอดอกมองสายขิมอยู่นานหลายนาที เห็นเธอยังนิ่งก็เข้าใกล้ตั้งท่าจะกอด แต่ถูกปัดมือออก สัมผัสจากเขาคล้ายน้ำร้อนที่ปลุกให้ตื่นจากวังวนความคิด
“ถอยออกไปค่ะ..”
“ก็ยังดีที่ไม่ช็อก”
“สะใจมั้ยคะ?”
สายขิมเอียงคอถามเสียงสั่นเครือ มองด้วยสายตาเจ็บปวด หัวใจแตกสลายไม่มีชิ้นดี ความจริงช่างโหดร้ายเหลือเกิน อยากหนีไปให้ไกลก็ทำไม่ได้ เพราะต้องพึ่งเขาเรื่องคดีอีกมาก ถึงรู้สึกผิดกับสิ่งที่พ่อทำกับทัชชา แต่รัชนีก็ต้องได้รับบทลงโทษ
“ก็ยังไม่สุดนะ..มันต้องมากกว่านี้ถึงจะดี” ทาวน์ไหวไหล่นัยน์ตาพราวระยับ ความพอใจที่เขาแสดงออก ทำให้สายขิมรวดร้าว
