บทที่ 26
พระเจ้าก็ให้ไม่ได้ NC
หนึ่งสัปดาห์ต่อมาสายขิมมาเรียนทำอาหารด้วยอาการเหม่อลอย จนเผลอทำมีดบาดมือ หลังจากปฐมพยาบาลอาจารย์ก็ให้กลับบ้าน เธอออกจากสถาบันชื่อดังด้วยใบหน้าซีดเซียว มองคนติดตามสามคนแล้วยิ้มขมขื่น หลังจากวันนั้นทาวน์ก็เพิ่มคนคุ้มกัน ไม่ให้ไปไหนอีกนอกจากมาเรียน
ทัชชาพยายามเข้าหามา แต่ทาวน์ก็ไม่เคยเปิดโอกาสให้เจอ ทัชชามาดักรอที่คลับ จนเกือบได้คุยกันแต่ถูกลูกน้องของทาวน์กันออกไป ชีวิตไร้อิสรภาพครั้งนี้ ทรมานกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา เพราะจมอยู่กับความผิดของพ่อที่กระทำไว้กับทัชชา ต่อให้อยากกอดพี่สาวมากแค่ไหน เธอก็ไม่กล้า กระทั่งสบสายตาก็ยังทำไม่ได้ ความทุกข์ระทมกัดกินความรู้สึกให้ตายด้านมากขึ้นทุกวัน
“ดีใจจังที่เจอขิม เราโทรหาก็ไม่เคยได้คุย”
สายขิมหน้าเลิ่กลั่กเมื่อมิราเดินเข้ามาหา เธอรีบถอยห่างแล้วยกมือส่งสัญญาณให้เพื่อนมองผู้ชายร่างใหญ่ด้านหลัง มิราจึงหยุดและเว้นระยะห่าง
“
