“อะไรของเธอยายเด็กบ๊อง หาว่าพี่โรคจิต ทั้งๆ ที่เธอคิดไปเองทั้งนั้น”
“ไม่ได้คิดสักหน่อย” เธอรีบปฏิเสธจนลิ้นพันกัน
“อย่ามาปากแข็ง นี่มันห้องนอนของพี่ ปกติพี่แก้ผ้านอน เธอมาทีหลัง ก็หัดเข้าใจซะบ้าง พอพูดความจริง ก็หาว่าพี่โรคจิต จะเอาอะไรอีก เธอนั่นแหละยายบ๊อง คิดทะลึ่งกับพี่ตลอดเวลา”
“อ๊าย... หลงตัวเอง ถึงแพรจะมาทีหลัง พี่ก็รู้ว่าแพรต้องมานอนที่ห้องนี้ ก็ควรจะทำตัวเสียใหม่ ไม่ใช่แก้ผ้าโทงๆ” เธอเถียงเขาคอเป็นเอ็น
“ทำไมพี่ต้องทำตัวเองเสียใหม่ด้วยล่ะ” เขาพูดยียวน
“ไม่พูดด้วยแล้ว” เธอสะบัดหน้าหนี หันไปคว้าหมอนและผ้าห่มเตรียมเผ่นไปนอนที่โซฟาอย่างที่หมายตาเอาไว้แต่แรก
“จะไปไหน” เขาตามมาคว้าแขนเอาไว้
“ปล่อยนะ”
“ไม่ปล่อย ไปนอนที่เตียงเลยไป พี่ไปนอนที่โซฟาเองก็ได้ ไม่ต้องทำท่ารังเกียจกันขนาดนั้นก็ได้”
“พี่เดรกตัวใหญ่ นอนบนโซฟาจะเมื่อยเอานะคะ” เธอมองโซฟาแล้วขนาดตัวของเขาก่อนจะส่ายหน้า
“พูดมา
