หลังจากกลับมาจากบ้านของบิดาจิรภัทร สองแม่ลูกกำลังพากันนอนเล่นอยู่บนเตียงของโรงแรมที่พัก ณิชาวีร์อ่านหนังสือนิทานให้ลูกสาวฟังเหมือนเช่นทุกคืนที่เคยทำเป็นกิจวัตรประจำวัน แต่หนูน้อยกลับเอาแต่นอนจ้องมองหน้าของคนเป็นแม่ เหมือนมีคำถามมากมายที่อยากจะถามแต่ไม่กล้า
ณิชาวีร์ที่คิดว่าลูกสาวนอนหลับพอเธอหันหน้าไปมองกลับเห็นใบหน้าจิ้มลิ้มส่งยิ้มให้อย่างน่ารัก
“ทำไมยังไม่นอนคะ หม่ามี๊อ่านนิทานจบไป 2 เรื่องแล้วนะ”
“หนูเห็นพ่อจ๋ากอดหม่ามี๊ด้วย”
“เห็นเมื่อไหร่กันนะ หนูเอาอะไรมาพูด”
ณิชาวีร์ถึงกับไปไม่ถูกไม่คิดว่าจะมีคนมาเห็นตอนที่จิรภัทรโอบกอดเธอเมื่อตอนกลางวัน
“เห็นที่บ้านคุณปู่ค่ะ แต่คุณย่าไม่ให้เข้าไปกวน หม่ามี๊คุยอะไรกันคะ?”
“เรื่องของผู้ใหญ่น่ะลูก มันไม่ใช่เรื่องของเด็ก”
“หม่ามี๊คะ หนูอยากอยู่ที่นี่ตลอดไปเลย ไม่กลับไปปารีสแล้วได้ไหมคะ?”
ณิชาวีร์ถึงกับคิ้วขมวดเข้าหากันอีกครั้ง ไม่คิดว่า
