@สนามบินสุวรรณภูมิ
วันนี้ภาสกรมายืนรอเพื่อนที่ประตูทางออกของสนามบิน เพราะก่อนที่จิรภัทรจะบินกลับเขาสั่งให้มารอรับ ประจวบเหมาะกับที่ว่างตรงกันพอดี ทันทีที่ร่างสูงของจิรภัทรเดินตรงเข้ามาหา สองเพื่อนซี้ที่ไม่ได้พบเจอกันมานานเกือบสามเดือนโผกอดทักทายกันเช่นทุกครั้ง
“ทำหน้าเศร้ามาเชียว แกร้องไห้มาหรือเปล่าวะตาแดงก่ำเลยนะ”
ภาสกรเดินโอบไหล่เพื่อนเดินออกไปด้วยกัน แม้จะรู้ดีว่าที่เพื่อนทำหน้าเศร้าเป็นเพราะสาเหตุอะไร ไม่อยากจะซ้ำเติมกับความผิด เพราะทุกคนก็มีความคิดและความเห็นที่แตกต่างกัน อาจจะเคยเดินผิดพลาดมาบ้างเป็นเรื่องปกติของชีวิตมนุษย์ทุกคน แต่จิรภัทรแค่ไม่ได้โชคดีที่จะมีโอกาสได้แก้ตัวอีกครั้งได้
“คิดถึงลูก มันเป็นสิ่งที่ทรมานหัวใจอย่างบอกไม่ถูกเหมือนกันว่ะ”
“คิดถึงก็ไปหาได้นี่นา อย่างน้อยเขาก็ไม่ได้กีดกันแกกับลูกแกไม่ใช่หรือไง”
“ทุกอย่างมันไม่ควรเป็นแบบนี้เลยว่ะกร ฉันไม่น่าหลงผิดเลย
