"พริก"
ทศวรรษปลุกอีกคนให้ตื่น พริกหวานนอนตั้งแต่เที่ยงจนตอนนี้บ่ายสี่โมงเย็น ข้าวเที่ยงก็ไม่ได้กินไม่หิวหรือไง
"ไปบ้านอากันไหม อาพาไปกินข้าว"
ถามคนที่ค่อยๆ ลืมตาขึ้นมอง ทว่าหลับลงไปอีกครั้ง
"พริกลุกไม่ไหวค่ะ" หญิงสาวส่ายหัว ปวดหนักไปทั้งตัว
ทศวรรษคลำตามเนื้อตัวพริกหวานเพราะกลัวหญิงสาวมีไข้ แต่ก็ไม่ได้ตัวร้อน
"อาอุ้มไปก็ได้ เดี๋ยวแต่งตัวให้นะ"
ทำท่าจะลุกจากเตียงนอนไปเอาเสื้อผ้าพริกหวานมาสวมให้ ทว่าอีกคนเอ่ยขึ้นมาก่อน
"ไม่เอาค่ะ พริกขี้เกียจ อาทศไปคนเดียวได้ไหมคะ"
"แล้วอาจะทิ้งเราไว้ที่นี่คนเดียวได้ยังไง"
พริกหวานยู่หน้า ทศวรรษที่มองเห็นว่าพริกหวานไม่ไหวจริงๆ ก็เลยคิดหาทาง
"งั้นพริกนอนรอไปก่อน เดี๋ยวอาหาอะไรมาให้กิน อาจะอยู่กับพริกเนี่ยแหละ"
"ค่ะ" ตอบรับอาทศ ไม่นานพริกหวานก็หลับไปอีกรอบ
ทศวรรษต่อสายหาคนที่บ้านตัวเอง
(ครับอา)
"อยู่ไหน"
(อยู่บ้านครับ)
"บ้านปู่แก?"
(ครับ มีอะไ
