บทที่ 4
1069 คำ
“เจ้าค่ะ เดี๋ยวข้าจะรีบเก็บดอกไม้มาให้ท่านเจ้าค่ะ”
ว่าแล้วหยู่เยียนก็ออกจากห้องครัวและเดินไปตามส้นทางเล็ก ๆ ทอดยาวเข้าไปในสวนป่าภายในจวนของแม่ทัพใหญ่ หากระหว่างทางนางก็เพิ่งฉุกนึกได้ว่าวันนี้ยังไม่เห็นหน้าผิงอันตั้งแต่นางเข้าไปช่วยงานครัวนับแต่เวลาเช้า หรือว่าผิงอันจะไปช่วยงานพ่อบ้านหวางตรงส่วนใดส่วนหนึ่งของบ้านละกระมัง ขณะนึกอยู่นั้นสายตาของนางก็มองไปข้างหน้าและหยุดที่หอเหมยฟ้า หอต้องห้ามที่อิงเยว่ หัวหน้าแม่ครัวว่าไว้ ดูจากตรงนี้ไกล ๆ มันก็เป็นสถานที่อันงดงาม หอเหมยฟ้ารายล้อมด้วยดอกไม้เบางบานอวดความงาม ดูเหมือนว่าจะมีพันธุ์ไม้สวย ๆ มากกว่าในสวนที่อิงเยว่สั่งให้นางมาเก็บดอกไม้นี่เสียอีก
หยู่เยียนมองซ้ายขวาไม่เห็นใครอยู่แถวนั้นแม้แต่นายทหารหรือพ่อบ้าน นางจึงจุดประกายความคิดขึ้นบางอย่างในใจ ด้วยความใคร่รู้ทำให้นางตัดสินใจเดินผ่านสวนดอกไม้ที่ตั้งใจจะมาเก็บดอกไม้ไปให้หัวหน้าแม่ครัว และตรงไปยังหอเหมยฟ้า ที่นั่นไม่มีใครเลย ปราศจากทหารหรือคนเฝ้าเวรยาม นางเองอยากรู้เสียนักว่าเหตุใดหลีเหว่ยถึงไม่ใคร่อนุญาตให้ใครเข้ามาในอาณาบริเวณนี้ หรือว่าเขาต้องการเก็บรักษาของส่วนตัวไว้ภายในหอเหมยฟ้ากระมัง
ร่างบอบบางของสาวใช้ก้าวผ่านประตูโค้งสลักลายดอกไม้เข้าไป ทางเข้าเต็มไปด้วยพันธุ์ไม้นานา กลิ่นดอกไม้กำจายอวลไอในยามต้องแดดและทำให้หยู่เยียนเริ่มหลงใหลอยากเข้าไปข้างใน อยากรู้นักว่ามันจะงดงามขนาดไหน คงงามกว่าข้างนอกนี้แน่ นางก้าวเข้าไปอย่างเงียบเชียบด้วยเกรงว่าถ้ามีใครอยู่ที่นี่และเกิดรู้ว่ามีคนเข้ามาอาจจะเป็นเรื่องใหญ่ และเมื่อก้าวเท้าเข้าไปใกล้แนวต้นไม้ที่มีดอกไม้บานและได้รับการจัดแต่งอย่างดีหยู่เยียนก็ต้องหยุดชะงักเมื่อได้ยินเสียงดังเหมือนคนกำลังคุยกัน นางนิ่วหน้าด้วยความแปลกใจ มีคนอยู่ที่นี่ หรือว่าอาจเป็นแม่ทัพใหญ่ของจวนแก่งนี้ ยิ่งเข้าไปใกล้นางก็ได้ยินเสียงชัดเจนมากขึ้นทุกที
“อาส์...ซี๊ดดดด...อาส์...ท่านแม่ทัพ...อ่าส์...”
มันเป็นเสียงอันแปลกประหลาดที่สาวบ้านนอกเช่นนางไม่เคยได้ยิน หยู่เยียนนึกเอะใจสงสัยและด้วยความอยากรู้อยากเห็นของนางทำให้เดินย่องเข้าไปหยุดที่หลังพุ่มไม้ซึ่งมีดอกบานแน่นขนัด นางโผล่หน้ามองเข้าไปก้ต้องชะงักงันและก้มหลบแทบไม่ทันเมื่อได้เห็นภาพซึ่งทำให้สาวบ้านนอกอย่างหยู่เยียนหัวใจแทบหยุดเต้น
ที่ซึ่งนางมองเข้าไปนั้นเป็นสระน้ำเล็ก น้ำในสระเป็นสีฟ้าอมเขียวใสแจ๋ว หากทว่าสระนั้นมิใช่สิ่งสะกดสายตาของหยู่เยียนไม่ ภาพที่ทำให้สาวชาวบ้านอย่างนางสะดุดลมหายใจตัวเองคือร่างของแม่ทัพใหญ่ในสภาพเปลือยเปล่า ปราศจากอาภรณ์หรือชุดเกราะอย่างที่นางเคยเห็นตอนเขาอยู่ในจวนยืนอวดผิวสีน้ำผึ้งเข้มอาบประกายแดด อวดความแข็งแกร่งของเรือนกาย ทั้งกล้ามแขน กล้ามหน้าอกและท่อนขาแข็งแรง และสิ่งที่ดึงดูดสายตาของสาวใช้อย่างยิ่งคือแก่นความเป็นชายของแม่ทัพใหญ่ที่กำลังผงาดง้ำ แข็งโด่ยื่นเหยียดยาวออกมาจากกลางลำตัว
และใช่มีแต่แม่ทัพหลีเหว่ยเท่านั้นที่ยืนเปลือยกายริมสระน้ำ ตรงหน้าของเขาคือนางรับใช้สาวแสนสวย
บทที่ 4
“ผิงอัน...ว๊าย!”
หยู่เยียนเกือบส่งเสียงร้องออกมาดีว่าเอามืออุดปากไว้ทัน เพราะนางรับใช้สาวแสนงามผู้นั้นคือผิงอัน ผู้ซึ่งบอกกับหยู่เยียนว่าหอเหมยฟ้าคือสถานที่ต้องห้ามแต่นางกลับมาอยู่ที่นี่เสียเอง นางนั่งเปลือยเปล่าอยู่ตรงหน้าแม่ทัพใหญ่ เรือนร่างของผิงอันงดงามราวกับนางสรวงสวรรค์ ผิวงามหมดงดราวกับหยกเกลี้ยงลื่น เสื้อผ้าของทั้งสองกองรวมกันอยู่อีกมุมหนึ่ง หยู่เยียนหัวใจแทบหยุดเต้น นางอ้าปากค้างเพราะไม่นึกว่าจะได้มาเห็นภาพที่ตลอดชีวิตสาวชาวบ้านอย่างนางไม่เคยเห็นมาก่อน นั่นคือชายหญิงที่ปราศจากอาภรณ์ เปล่าเปลือยอย่างหมดจด
แม่ทัพหลีเหว่ยนั้นรูปร่างสูงใหญ่กำยำอยู่แล้ว ผิวสีเข้มขับความเป็นชายชาตรีที่ทำให้หยู่เยียนแอบใจระทึกอยู่ลึก ๆ เพราะนางชอบแอบมองเขานับแต่วันแรกที่เห็นหน้า กายแกร่งนั้นนูนแน่นด้วยมัดกล้าม ที่กลางลำตัวเจ้ามังกรพันธุ์ยักษ์ผงาดขึ้นจนตั้งลำ หัวส่ายไปมาฟืดฟาดราวกับว่ามันพร้อมรบนั่นแล้ว
และสำหรับผิงอัน ดูภายนอกนางรูปร่างสะโอดสะองบอบบางแต่ที่ไหนได้ พอไม่มีอาภรณ์ปกปิดเรือนกายเนื้อตัวนางนั้นช่างอวบอิ่ม สองเต้าของนางอวบใหญ่ขาวสล้างท้าแดด มันส่ายไหวไปมาและที่หัวนมของนางเป็นสีแดงเปล่งปลั่ง เอวของผิงอันคอดกิ่ว สะโพกผาย ช่างงดงามยิ่งนักและความอวบของนางคงยิ่งช่วยปลุกกำหนัดความหื่นกระหายของแม่ทัพมากเป็นทวีคูณ
ผิงอันนั่งคุกเข่าตรงหน้าแม่ทัพใหญ่ นางใช้มือทั้งสองกอบกำความเป็นชายที่กำลังพุ่งผงาด หยู่เยียนเพ่งมองดุ้นเนื้อยาวอวบใหญ่ที่มันพองตัวตุบ ๆ ในมือของสาวใช้แสนสวย ท่อนเนื้อร้อนที่ส่วนปลายบานเบ่งราวกับดอกเห็ดยักษ์ มันบานแดงร่าในมือน้อยของสาวใช้ และเพราะความเป็นสาวชาวบ้านที่ไม่เคยมีประสปการณ์เช่นนี้ทำให้หยู่เยียนนึกไม่ออกเลยว่าผิงอันจะทำอะไร เพราะเห็นว่านางกอบกำอาวุธประจำกายของแม่ทัพใหญ่ที่ยืนสูดลมหายใจและหอบหายใจหนักเสียงดัง รอยยิ้มหยัดบนมุมปากของหลีเหว่ย ดูเขาพึงพอใจเมื่อนางสาวใช้ค่อยรูดมือทั้งสองที่กอบกำลำใหญ่ไว้มั่นเข้า ๆ ออกๆ
- ผู้เขียน
