“โล่งอกจังเลย เฮ้อ!” เมื่อเดินอุ้มพาลูกน้อยไปนอนบนห้องเสร็จ เขาก็ยิ้มออกมาอย่างรู้สึกดี
“หายกลัวแล้วใช่ไหมคะ?” เมรินดาหันมาถามพร้อมกับยิ้มให้
“ไม่ได้กลัวเลยสักนิด แค่กังวลว่าคุณแม่จะไม่ยอมยกลูกสาวให้ก็เท่านั้นเอง” เขาจ้องมองใบหน้าลูกน้อยที่กำลังหลับพริ้มอยู่ด้วยความสุข ไม่คิดเลยว่าจะมีวันนี้จริงๆวันที่เขามีทั้งลูกและเมียอยู่พร้อมหน้า
“คุณจะอาบน้ำก่อนไหม ในห้องน้ำมีของใช้ทุกอย่างตามสบายเลยนะคะ” เธอหันไปบอก ทั้งๆที่วุ่นวายกับการเก็บเสื้อผ้าเข้าตู้ เหมือนเขาจะรู้แพคกระเป๋ามาแล้วเสร็จเลย สุดท้ายก็ต้องอยู่บ้านนี้ด้วยกันจริงๆ เพราะยังไงซะคนอย่างอเล็กซานเดอร์ก็ไม่ยอมอยู่ห่างเธอและลูกได้หรอก เมรินดายิ้มอย่างนึกขำ
“เธอไปอาบก่อนก็ได้ มาเดี๋ยวฉันช่วยทำต่อให้เสร็จเอง” เขาเดินเข้าไปใกล้ๆอีกคนที่วุ่นอยู่แต่กับตู้เสื้อผ้า
“เสร็จพอดีค่ะ” เธอหันมายิ้มให้เขา เป็นเขาที่สวมกอดเธอจากด้านหลังฝ่ามือหนา
