เกือบหนึ่งอาทิตย์เต็มๆที่อเล็กซานเดอร์นั่งแทบจะไม่ติด เขารอคอยในสิ่งที่เขาอยากจะรู้และตอนนี้เขาก็ได้มันมาถือไว้ในมือเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เขาถึงกับมีอาการมือสั่นเล็กน้อยเมื่อกำลังจะแกะซองสีน้ำตาลนั้นออกมาดู
“ให้ผมเปิดให้ไหมเจ้านาย?” วิลเลี่ยมเองก็ตื่นเต้นไม่แพ้กัน ทั้งยังรู้สึกหงุดหงิดเมื่อเจ้านายชักช้าไม่ได้ดั่งใจนัก
“หัวใจฉันจะวายแล้ววิลเลี่ยม” ขนาดยังไม่เปิดดูเขารู้สึกเหมือนหายใจไม่เต็มปอด วิลเลี่ยมถึงกับนึกขำ
“เปิดครับๆ เร็วๆให้ไวเลย” เขาค่อยๆดึงแผ่นกระดาษนั้นออกมาช้าๆอย่างลุ้น ดวงตาเขาเบิกกว้างขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มที่เผยให้เห็นจนกว้างอย่างไม่เคยมีมาก่อน เขารีบส่งกระดาษแผ่นนั้นไปให้วิลเลี่ยมได้ดู
“ความจริงเหรอครับนี่ Oh! My Goodness!!” วิลเลี่ยมถึงกับกระโดดกอดเจ้านายที่เขายังช็อคกับความจริงตรงหน้าไม่หาย
“อลิซ อลิซคือลูกสาวฉันจริงๆวิลเลี่ยม” น้ำเสียงสั่นๆพูดขึ้น พร้อมกับน้ำหูน้ำตา
