ภายในห้องผู้ป่วยวิกฤตหญิงสาวในชุดปลอดเชื้อยืนมองคนที่ได้ชื่อว่าเป็นแม่นอนอยู่บนเตียง บนตัวของผู้เป็นแม่นั้นเต็มไปด้วยสายระโยงระยางล้วนเเต่เป็นเครื่องมือในการช่วยชีวิตทั้งนั้น หน้าจอมอนิเตอร์แสดงสัญญาณชีพและความดันยังคงทำงานได้อย่างมีประสิทธิภาพเพราะกราฟยังคงขึ้นลงขึ้นลงอยู่ตลอดเวลาพอจะทำให้หญิงสาวใจชื้นขึ้นมาบ้าง
“แม่คะ แม่รีบตื่นมาคุยกับหนูนะ หนูมีเรื่องอยากจะคุยกับแม่เยอะเลยค่ะ แม่รีบตื่นขึ้นมานะ” จีรณาบีบลงไปเบาๆ ที่มือของผู้เป็นแม่ที่ตอนนี้หลังมือมีสายน้ำเกลือเสียบอยู่ ใบหน้าของหญิงสาวเต็มไปด้วยน้ำตามองผู้เป็นแม่ด้วยความรักเเละความสงสารที่เเม่ต้องมาอยู่ในสภาพนี้ หากเป็นไปได้เธออยากเป็นคนที่มานอนเจ็บอยู่อย่างนี้แทน ชีวิตทั้งชีวิตเธอมีแค่แม่เพียงคนเดียวเท่านั้นที่เปรียบเสมือนเป็นลมหายใจของเธอ และการที่ลมหายใจของเธอต้องมาเจ็บแบบนี้เธอก็เหมือนจะหายใจไม่ออกลมหายใจติดขัด หากสวรรค์และเทวดายั
