จีรณายืนอยู่กลางห้องรับแขกที่เธอเพิ่งเดินออกไปเมื่อช่วงเที่ยงที่ผ่านมาและก็ไม่คิดว่าจะได้กลับมาเหยียบที่นี่อีก แต่ไม่รู้ว่าโชคชะตากำลังเล่นตลกอะไรกับชีวิตของเธอกันแน่ทำให้เธอต้องกลับมายืนอยู่ตรงนี้อีกครั้ง
“นี่เป็นของใช้ของคุณครับ” ไมเคิลยื่นถุงกระดาษสามสี่ถุงมาตรงหน้าของจีรณา ใบหน้าของหญิงสาวเต็มไปด้วยความสงสัยใคร่อยากรู้ ของใช้ส่วนตัวของเธออย่างนั้นเหรอ ทำไมเธอต้องมีของใช้ส่วนตัวในเมื่อเธอไม่ได้จะอยู่ที่นี่สักหน่อยเธอมาที่นี่แค่คุยกับผู้ชายคนนั้นแค่แป๊บเดียวเท่านั้น ไมเคิลเหมือนจะอ่านความคิดของจีรณาออกจึงเอ่ยขึ้นอีกครั้ง
“รับไปเถอะครับ มันคือของใช้ส่วนตัวที่คุณต้องมีผมก็แค่ทำตามคำสั่งของนายเท่านั้นและถ้าคุณสงสัยเอาไว้ค่อยถามนายทีหลังก็ได้” ได้ยินคำพูดอธิบายที่เธอก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี เเต่ก็ป่วยการที่จะถามต่อเพราะเขาก็บอกแล้วว่าให้ไปถามเจ้านาย จีรณาจึงยืนมือไปรับถุงนั้นมาถือไว้อย่างจำยอม
