“เมื่อกี้เธอว่าอะไรนะ” คนถูกถามเริ่มหน้าซีด เมื่อเห็นสายตาคมดุจเหยี่ยวมองมาอย่างเอาเรื่อง ทั้งยังสำนึกได้ว่าเมื่อสักครู่ตัวเองพูดอะไรออกไป จึงส่งยิ้มแห้งๆ กลับไปให้
ไอ้จี! นะไอ้จี ปากแกนี่มันไวไม่ดูเวล่ำเวลาเลยจริงๆ หวังว่าเธอคงจะไม่ถูกเขาหักคอจิ้มน้ำพริกหรอกนะ
“เอ่อ...คือว่าฉัน ฉันจำไม่ได้แล้วอ่ะว่าฉันพูดอะไร สงสัยจะเบลอๆ ว่าแต่คุณมีอะไรเหรอ” เบญจมินอยากจะยื่นมือไปบีบคอขาวๆ นั้นเสียเหลือเกินแต่ก็ต้องข่มอารมณ์เอาไว้กับถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย
“นี่มันกี่โมงแล้ว” เสียงห้วนเอ่ยถามขึ้นสั้นๆ จีรณาทำหน้าเหลอหลารีบมองดูนาฬิกาที่แขวนบอกเวลาอยู่บนผนังห้องและก็ต้องเบิกตากว้างเมื่อตอนนี้นาฬิกาบอกเวลาว่าอีกสิบนาทีจะถึงเวลาสิบสามนาฬิกา ซึ่งมันเลยเวลาอาหารเที่ยงของผู้ชายที่ยืนจังก้าทำหน้าขรึมอย่างเอาเรื่องอยู่ในขณะนี้ ทั้งๆ ที่เมื่อเช้าคุณไมเคิลย้ำนักย้ำหนาว่าห้ามลืมอาหารเที่ยงของเขาเด็ดขาดเพราะช
