ผู้หญิงของมาเฟีย

เงินซื้อได้ทุกอย่าง

บนถนนที่เต็มไปด้วยยานพาหนะที่แล่นอยู่เต็มท้องถนนผ่านตึกรามบ้านช่องสองข้างทางในช่วงเวลาสี่ทุ่ม ไม่ได้ดึงความสนใจของคนที่นั่งอยู่ในรถได้เลย สายตาที่มองออกไปยังเบื้องหน้าผ่านกระจกหน้ารถยังคงเลื่อนลอยอย่างไร้จุดหมายไม่สนใจด้วยซ้ำว่าตัวเองจะถูกพาไปที่ไหน รู้เเต่เพียงว่าเธออยากผ่านพ้นคืนนี้ไปให้เร็วที่สุดเร็วเท่าไหร่ได้ยิ่งดี

โรงแรมหรูตั้งตระหง่านอยู่ใจกลางเมืองกรุงบนพื้นที่ที่แพงที่สุด ชั้นบนสุดของโรงแรมคือเพนท์เฮ้าส์ส่วนตัวรวมความสะดวกสบายทุกอย่างไว้บนนั้นเปรียบเสมือนบ้านหรูที่ย่อขนาดลงมาให้เหลือเพียงห้องสี่เหลี่ยมที่มีสิ่งอำนวยความสะดวกครบครัน รวมทั้งมีสระว่ายน้ำส่วนตัวอยู่ด้านนอกห้องที่มีกระจกใสเป็นผนังกั้นทำให้สามารถมองเห็นวิวทิวทัศน์ด้านนอกได้สามร้อยหกสิบองศา

เมื่อเปิดประตูเข้าไปจะเห็นพื้นที่ว่างที่ใช้เป็นห้องรับแขกมีจอโทรทัศน์ขนาดยักษ์ติดอยู่บนผนัง ด้านซ้ายมือคือห้องนอนสำหรับไว้ใช้รับแขก ถัดมาคือโซนห้องครัวที่แบ่งสัดส่วนออกมาอย่างชัดเจนเป็นระเบียบ ถัดจากห้องครัวมาคือประตูที่เปิดไปยังสระว่ายน้ำที่อยู่ด้านนอกอาคาร ถัดจากนั้นคือห้องทำงานที่รวบรวมหนังสือเกี่ยวกับการทำธุรกิจและหนังสือปรัชญาตามที่เจ้าห้องชอบ อ่านโซนขวามือคือห้องนอนขนาดใหญ่ของเจ้าของเพนท์เฮส์

บนโซฟาหนังตัวใหญ่ที่สั่งทำเป็นพิเศษจากแบนด์ดังระดับโลก มีชายหนุ่มร่างสูงอยู่ในชุดคลุมอาบน้ำนั่งทอดกายพาดขาอยู่บนโต๊ะหน้าโซฟา ในมือมีแก้วไวน์รสชาติเยี่ยมอีกทั้งราคาของมันยังแพงลิบลิ่วถืออยู่ สายตาคมดุจเหยี่ยวทอดมองไปยังจอทโทรทัศน์เบื้องหน้าที่เปิดทิ้งไว้แต่ได้หาจนใจเนื้อหาสาระของมันไม่เพราะในสมองของชายหนุ่มกำลังคิดถึงบางสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า

ติ๊ง!! เสียงเตือนของลิฟต์ดังขึ้นเมื่อถึงจุดหมายปลายทางประตูลิฟต์ค่อยๆ เปิดออกอย่างช้าๆ จีรณาสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ ด้วยหัวใจที่เต้นระส่ำไม่เป็นจังหวะความเย็นแผ่กระจายไปทั้งตัวจนแทบก้าวขาออกจากลิฟต์ไม่ได้

“เชิญครับ นายรอคุณอยู่” คำพูดที่ดังขึ้นเป็นเหมือนเสียงระฆังที่ตีขึ้นบอกเวลาชีวิต ว่าชีวิตของเธอต่อจากนี้คงไม่หลงเหลืออะไรอีกแล้ว หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าปอดอีกครั้งเพื่อรวบรวมความกล้าของตัวเองที่หลงเหลืออยู่เพียงน้อย เดินตามชายชุดดำไปยังห้องห้องหนึ่งที่อยู่ไม่ไกลจากลิฟต์นัก

จีรณามองสำรวจไปรอบๆ บริเวณขณะก้าวเดิน ชั้นนี้คือชั้นสูงสุดของตึกเธอมั่นใจอย่างนั้น อีกทั้งชั้นนี้ทั้งชั้นเธอเห็นแค่เพียงห้องที่เธอกำลังเดินไปเพียงห้องเดียวเท่านั้น และถ้าเธอเดาไม่ผิดคนที่อยู่ในห้องนี้คงเป็นบุคคลที่มีอิทธิพลแน่นอนหรือไม่ก็เป็นบุคคลอันตรายหรือเป็นที่ต้องการตัวของศัตรูเพราะตั้งแต่หน้าลิฟต์มาจนถึงประตูห้องรวมทั้งบริเวณรอบๆ ห้องนี้ยังมีบอดี้การ์ดยืนอยู่เป็นจุดๆ เพื่อรักษาความปลอดภัยให้คนที่อยู่ในห้องอย่างแน่นหนาแม้แต่มดสักตัวหากกัดเจ้าของห้องเข้าเธอเชื่อว่ามดตัวนั้นไม่น่าจะมีชีวิตรอดออกไปจากชั้นนี้เป็นเเน่

“เชิญครับ” เสียงพูดดังขึ้นอีกครั้งพร้อมกับประตูห้องบานใหญ่ถูกเปิดออกเรียกสติของจีรณาให้กลับมา ขาที่ยืนอยู่หน้าห้องสั่นจนแทบจะยืนต่อไปไม่ไหวใบหน้าเริ่มซีดลงเรื่อยๆ เมื่อคิดว่าหลังจากที่เธอก้าวผ่านประตูห้องนี้เข้าไปจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง เธอไม่มีทางรู้เลยว่าเธอจะเจอกับอะไรและใคร

ไมเคิลมองหญิงสาวที่ยืนทำใจอยู่หน้าห้องด้วยความสงสัยระคนสงสารอยู่ลึกๆ เขาไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดผู้หญิงคนนี้ถึงได้มายืนอยู่หน้าห้องเจ้านายเขาได้ แต่ถ้าให้เขาเดาจากสีหน้าท่าทางที่ดูจะไม่ยินดีปรีดาระริกระรี้เหมือนผู้หญิงทุกคนที่อยากจะเข้าใกล้เจ้านายของเขาจนตัวสั่นนั้นอีกทั้งแววตาของหญิงสาวคนนี้ยังเต็มไปด้วยความเศร้าและความหนักใจแฝงอยู่ ก็พอจะทำให้เขารู้ว่าหญิงสาวคนนี้ไม่ได้อยากมายืนอยู่ที่หน้าห้องของเจ้านายเขาอย่างแน่นอน ดีไม่ดีเธออาจไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคนที่รออยู่ในห้องคือใคร

“คุณ เชิญครับ” ไมเคิลเอ่ยเรียกอีกครั้งเมื่อหญิงสาวเอาแต่ยืนอยู่ที่เดิม จีรณาหันมองชายแปลกหน้าที่ส่งยิ้มบางมาให้ ก็รู้สึกดีขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้อย่างน้อยๆ คนเหล่านี้ก็ไม่ได้น่ากลัวเสมอไปตรงกันข้ามยังสุภาพกับเธอเสียด้วยซ้ำทั้งๆที่เขาก็น่าจะรู้ว่าเธอมาที่นี่ด้วยจุดประสงค์อะไร

จีรณาส่งยิ้มที่ไม่รู้จะเรียกว่าเป็นรอยยิ้มได้หรือเปล่าตอบกลับออกไป ก่อนจะรวบรวมความกล้าอีกครั้งและเดินตามชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ตามแบบฉบับชาวต่างชาติที่ใช้ภาษาไทยได้อย่างชัดเจนราวกับเจ้าของภาษาเข้าไปในห้องนั้นด้วยหัวใจที่เต้นระรัวดั่งกลองสะบัดชัยที่ตีกระหน่ำซ้ำๆ

“นายครับ มาแล้วครับ” คนถูกเรียกว่านายไม่มีแม้หางตาจะหันกลับมามอง มีเพียงสัญญาณมือที่ยกขึ้นเป็นเชิงไล่ให้ออกไป

“ไม่ต้องเข้ามาจนกว่าฉันจะเรียก” เสียงพูดนิ่งเรียบที่แฝงไปด้วยอำนาจดังขึ้น เสียงแค่นี้ก็ทำให้จีรณาเผลอกำมือตัวเองไว้แน่นด้วยความกลัวที่ต้องเก็บซ่อนเอาไว้ภายใน

“ครับ” ไมเคิลรับคำสั้นๆ ก่อนจะหันมาส่งยิ้มบางเป็นกำลังใจให้จีรณาอีกครั้งและรีบเดินออกจากห้องไป