บทส่งท้าย
หญิงสาวลืมตาตื่นขึ้นอีกครั้ง หลังจากเป็นลมหมดสติแล้วหลับไปเกือบสองชั่วโมง
เธอนอนอยู่ในอ้อมกอดอบอุ่นของเขา ภายในห้องนอนสีขาวสะอาดสวยของบ้านพักริมทะเลหลังใหญ่ ของขวัญที่บิดาทิ้งเอาไว้ให้ โดยให้ธนาเป็นคนเก็บรักษาเอาไว้
“ตื่นแล้วหรือครับ” เขาถามด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่ม พร้อมอังมือบนหน้าผากและลำคอของเธออย่างห่วงใย “โชคดีนะครับที่ไม่มีไข้”
“ธนา...” ผู้ชายเพียงหนึ่งเดียวที่เป็นหลักให้เธอยึดในตอนนี้ เธอสวมกอดเขาไว้แน่น พลางสะอื้นให้ เพราะยังทำใจกับข่าวร้ายไม่ได้ “ทำไมคุณแม่ทำแบบนี้ล่ะคะ ทำไมคุณแม่ใจร้ายอย่างนี้”
“ไม่เป็นไรนะคนดี” เขาลูบหลังปลอบโยน “ลืมเรื่องนี้ไปสักพักนะครับ คิดเสียว่าคุณพ่อท่านไปสบายแล้ว ส่วนคุณแม่ ท่านเองก็คงมีเหตุผลของท่าน...”
“เห็นแก่ตัวน่ะสิคะ!”
“ชู่” เขาวางนิ้วชี้ลงบนริมฝีปากสวยเพื่อห้ามไม่ให้เธอพูดถึงบุพการีแบบนั้น “เครียดมาหลายวันแล้ว ไม่สงสารตัวเองบ้างหรือครั
