“อ้า..ฮือ บ้าชะมัด” ฉันควรจะวิ่งผ่านป้อมยามตรงกลับไปที่บ้านในทันที แต่อารมณ์ไหนก็ไม่รู้ ดันเดินตามยามยักษ์เข้าไปในป้อมยาม อาจเป็นเพราะฝนตกแรงมากและลมพัดแรงเหมือนพายุนั่นแหละ ลมนั่นเองที่พัดฉันเข้าไปในป้อมยาม !!
การพาร่างกายเปียกปอนเข้ามาหลบฝนอยู่ในป้อมยามกับยามวัยเกือบห้าสิบที่ตัวเปียกเหมือนกัน ไม่ใช่เรื่องดีสำหรับสาวสิบแปดอย่างฉันเลย
โดยเฉพาะตอนที่เสื้อยึดขาวมันเปียกฉ่ำจนเห็นหัวนมตุงชัดแบบนี้!!
“อืออ..หนาวจัง” นอกจากจะหนาวผิวหนังแล้ว ฉันยังหนาวไปถึงขั้วหัวใจด้วย เพราะฉันรู้ว่ามีสายตาของใครบางคนจ้องมองฉันอยู่ จะเผลอมองหรือตั้งใจฉันก็ไม่รู้หรอกนะ แต่ฉันไม่ได้รังเกียจสายตาเขาหรอก
ฉันรู้ว่ามันไม่ใช่เรื่องแปลก เพราะถึงเขาจะแก่เท่าพ่อของฉัน แต่เขาก็ยังเป็นผู้ชายคนหนึ่ง ไม่ใช่พระอิฐพระปูน ที่จะไม่รู้สึกอะไร หากต้องอยู่กับเด็กสาวคราวลูกแถมตัวเปียกปอนเห็นเนื้อหนัง ภายในป้อมยามแคบๆ กับไฟดวง
