บทที่ 6 ได้ยินชัดๆ ว่าเขาไม่รักเธอ 2
716 คำ
เช้าที่คร่ำเคร่งภายในห้องประธานผู้บริหารเหมือนปกติทุกวัน ไอศูรย์นั่งอ่านและเซ็นเอกสารด้วยสีหน้าเย็นชา แต่ความอึมครึมหนักหน่วงรอบๆ ตัวยิ่งแผ่กระจายไปทั่วห้องจนเนตรกมลสัมผัสได้ หล่อนเอ่ยอย่างระมัดระวังว่า
“ข่าวที่หลุดออกไปเป็นความผิดของเนตรเอง เนตรพลั้งปากบอกนักข่าวที่มาสัมภาษณ์ว่าขวัญเกิดวันเดียวกับเนตร ความก็เลยแตกทำให้คุณเสียแผน เนตรขอโทษนะคะอิศย์”
ไอศูรย์นิ่งขรึมไม่พูดอะไรสักคำ ดวงตายิ่งมืดมน ไม่ใช่เพราะโกรธเคืองเนตรกมล แต่เป็นเพราะเขาเข้าใจขวัญรักผิดไปถนัด เลยทำเรื่องไม่ดีกับเธอไว้
ภาพที่หญิงสาวขดตัวด้วยความหวาดกลัว ผิวขาวจัดเต็มไปด้วยร่องรอยของความรุนแรงจากฝีมือเขายังติดตาจนถึงตอนนี้
เขาหลับตา หูยังคงได้ยินน้ำเสียงเศร้าสลดของเนตรกมลกล่าวโทษตัวเองอยู่ตลอดว่า
“เรื่องนี้คุณอย่าไปโทษขวัญนะคะ เนตรผิดเองทั้งหมด”
เขามองสีหน้าที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิดและละอายใจของหล่อน ในแววตาคู่นั้นใส่สะอาดเหมือนน้ำบริสุทธิ์ ไม่ว่าจะมองอย่างไรก็ไม่เห็นสิ่งใดแอบแฝงเจือปนอยู่ มีแต่ความจริงใจ
หล่อนคงไม่ได้ตั้งใจจริงๆ
“มันเป็นเหตุสุดวิสัย ผมไม่โทษคุณหรอก”
“งั้นคุณต้องสัญญาก่อนว่าจะไม่เอาเรื่องนี้ไปขอหย่ากับขวัญ”
ไอศูรย์ขมวดคิ้วมุ่น มองสบแววตาที่พยายามซ่อนความร้าวรานของหล่อนแล้วไม่เข้าใจ เขามั่นใจว่าเนตรกมลยังรักเขาอยู่ เขาเองก็คิดถึงหล่อนไม่คลาย และทั้งๆ ที่พวกเขาต้องเลิกกันเพราะมีขวัญรักมาแทรกกลาง แต่เนตรกมลไม่โกรธเลยสักนิด หล่อนยังคงเป็นห่วงพี่สาวเสมอ ขณะที่ขวัญรักกล่าวหาหล่อนเป็นมือที่สาม เนตรกมลยังคงคิดและพูดแทนขวัญรักตลอด ไม่เคยคิดถึงตัวเองเลย
นี่เป็นสิ่งที่เขารับไม่ได้ที่สุด!
ความหงุดหงิดเริ่มก่อตัวเป็นคลื่น อยากจะต่อว่าในความใจดีไม่เข้าท่าของหล่อน และยิ่งเกลียดความเห็นแก่ตัวของผู้หญิงคนนั้นมากขึ้น
ไอศูรย์วางปากกาในมือลง ลุกขึ้นเดินมานั่งข้างๆ เนตรกมล กุมหัวไหล่บังคับให้หล่อนกันมาสบตากับเขาแล้วเอ่ยถามจากหัวใจ
“นอกจากเรื่องของคนอื่น คุณไม่มีอะไรจะคุยกับผมแล้วรึไง”
เนตรกมลเบิกตากว้าง ตะลึงไปหลายอึดใจ ก่อนจะยิ้มออกมาบางๆ รอยยิ้มของหล่อนดูเศร้าและอ่อนโยนในเวลาเดียวกัน ความงดงามแบบนี้จับใจเขาอยู่หมัด
“คนอื่นที่ไหน ขวัญเป็นภรรยาของคุณ เนตรแค่หวังว่าหลังจากที่คุณแต่งงานมีครอบครัวแล้ว คุณจะมีความสุข”
ความสุข?
เขาเห็นถึงปรารถนาดีของหล่อน แต่เขาจะมีความสุขได้อย่างไร เมื่อคนที่เขารักนั่งอยู่ตรงหน้าแท้ๆ แต่รู้สึกเหมือนอยู่ไกลจนเขาเอื้อมไม่ถึงหล่อน
ส่วนคนที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นภรรยานั้น...
ความรู้สึกของไอศูรย์จมดิ่งและมืดมนไม่ชัดเจน
เขาไม่รู้ว่าควรรู้สึกอย่างไรกับขวัญรัก?
แต่กับเนตรกมล... เขาคิดถึงหล่อนมานานถึงสองปีแล้ว เขารู้สึกผิดและติดค้างหล่อนมาโดยตลอด เพราะเรื่องที่ต้องแต่งงานตามคำสั่งเสียของคุณย่า
“คุณต้องมีความสุขให้มากๆ นะคะอิศย์ เนตรขอ”
หล่อนยกมือกุมซีกหน้าแข็งแกร่งเย็นชาของเขา ยิ้มอย่างอ่อนหวาน แล้วลุกขึ้นยืน ค่อยๆ เดินออกไปอย่างเศร้าสร้อย ภาพที่คนรักห่างไกลออกไปอย่างช้าๆ บีบรัดหัวใจเขาให้อึดอัด เขาหลับตาลงอย่างช่วยไม่ได้ กำหมัดแน่นแล้วบอกตัวเองว่าให้ปล่อยเนตรกมลไป เพราะเขาแต่งงานแล้ว แต่พอได้ยินเสียงของหล่อนเอ่ยว่า
“ลาก่อนนะคะอิศย์”
ในใจของไอศูรย์รู้สึกสูญเสีย เขากำลังจะเสียหล่อนไปอีกครั้ง เสียคนที่เขารักไปตลอดกาล...
ไอศูรย์ตกใจ ลุกพรวดดึงมือเนตรกมลเข้ามาแล้วสวมกอดแนบแน่น อ้อมแขนกำยำกระชับตัวหล่อนราวกับกลัวว่าจะหายไปต่อหน้าต่อตา หัวใจเต้นแรงสัมผัสได้ถึงลมหายใจที่คุ้นเคย ความคิดถึงที่อัดอั้นมานานระเบิดโพล่งออกมาทันที
“คุณยังรักผมอยู่ใช่ไหม... เนตร?”
- ผู้เขียน
