บทที่ 6 ได้ยินชัดๆ ว่าเขาไม่รักเธอ 4
904 คำ
“คุณกำลังจะบอกว่าเนตรเป็นคนกุข่าวพวกนี้ขึ้นมางั้นเหรอ”
ขวัญรักขมวดคิ้ว เธอยังไม่ได้พูดแบบนั้นสักคำ หูเขาก็หาเรื่องแปลเจตนาของเธอผิดอีกแล้ว
ที่จริงเธอไม่อยากพูดหรอก และไม่อยากจะยืนอยู่ตรงนี้อีกแม้แต่ลมหายใจเดียว เธออยากหนีไปให้พ้นๆ ไปจากคนที่ชอบเหยียบย่ำทำร้ายหัวใจกันให้เจ็บช้ำ แต่เพราะมีเพื่อนของเธอเกี่ยวพันด้วย เธอจึงต้องแก้ไขให้ถูกต้อง
“ฉันไม่ได้คิดแบบนั้น ไม่ว่าใครจะปล่อยข่าวก็ตาม แต่มันไม่เกี่ยวกับนุชจรินทร์ หวังว่าคุณจะไม่พาลหาเรื่องเพื่อนของฉัน”
หมดธุระก็หันหลัง เธอไม่ต้องการยืนอยู่ตรงนี้มองพวกเขาให้ยิ่งปวดใจ แต่ยังไม่ทันก้าวขา เนตรกมลก็พุ่งเข้ามาคว้ามือเธอบีบแน่น สีหน้ามีแต่ความละอายใจ
“เดี๋ยวขวัญ! เรื่องเมื่อกี้ไม่ใช่อย่างที่เธอคิดนะ...”
ขวัญรักมองน้องสาวด้วยสีหน้าเรียบเฉยไร้ความรู้สึก อยากจะย้อนถามอยู่เหมือนกันว่าถ้าไม่ใช่อย่างที่คิด แล้วที่เห็นคืออะไร หล่อนกอดจูบกับสามีของเธอ...
แล้วจะให้เข้าใจว่าอย่างไรได้อีก?
“เธออย่าเข้าใจผิดนะ ทุกอย่างเป็นความผิดของฉันเอง ฉันไม่ดีเอง”
เนตรกมลเอ่ยน้ำตาคลอ ทั้งโทษตัวเองและอธิบายกับขวัญรักอย่างไม่ลดละ แต่กลับได้รับเพียงความเย็นชาจากคนเป็นพี่กลับมา รอยย่นระหว่างคิ้วของไอศูรย์ก็ยิ่งลึกขึ้น ความขัดแย้งในใจก็ยิ่งมากขึ้นเช่นกัน
“เพราะฉันควบคุมอารมณ์ไม่อยู่เลยเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น แต่ฉันรับรองว่าต่อไปนี้มันจะไม่เกิดขึ้นอีก ฉันจะไม่มาเจอหน้าอิศย์แล้ว”
“พอแล้ว! ไม่จำเป็นต้องอธิบายอะไรทั้งนั้น”
เขาตวาดลั่น ดึงตัวเนตรกมลที่ร้องไห้ร้องห่มเข้ามาในอ้อมอกอย่างปกป้อง สายตาเย็นชามองขวัญรักราวกับคนแปลกหน้า
“พูดกันตรงๆ เถอะขวัญรัก คุณก็รู้ว่าการแต่งงานของเราเป็นแค่ผลประโยชน์ทางธุรกิจเท่านั้น ไม่เคยมีความรักอยู่เลย”
“ไม่ค่ะอิศย์ อย่าทำแบบนี้ ขวัญเป็นภรรยาคุณ เธอไม่ได้ทำอะไรผิด คนที่ผิดคือเนตรต่างหาก”
“แต่ผมไม่ได้รักเขา ผมรักคุณ” เขาพูดสวนออกมาทันควัน
ขวัญรักตะลึงงัน ช็อกเหมือนหัวใจจะหยุดเต้น ก่อนที่มันจะเปลี่ยนเป็นชาวาบแล้วปวดหนึบจนแทบแดดิ้น ได้แต่ถามตัวเองซ้ำๆ ว่า
ได้ยินชัดรึยัง?
เขาบอกว่าไม่ได้รักเธอ แต่รัก ‘เนตรกมล’
ตั้งแต่พบเขา หลงรักเขา จนถึงแต่งงานกับเขา...
มีเพียงเธอฝ่ายเดียวที่รักเขาอย่างจริงใจ ยอมทุ่มเทให้ทุกอย่าง แต่สิ่งตอบแทนที่เธอได้รับมีเพียงความว้าเหว่และเย็นชาจากเขาเสมอมา ไม่เคยได้รับความรักความอ่อนโยนเลย แม้แต่เศษเสี้ยวของไออุ่นก็ยังไม่มี
ไม่มี...
หัวใจของขวัญรักสั่นไหวอย่างรุนแรง เหมือนโดนหอกแหลมทิ่มแทงจนพรุน เจ็บแทบล้มทั้งยืน ที่ยังประคองตัวให้ยืนหยัดอยู่ได้ก็เต็มกลืนแล้ว
“ขอโทษที่มารบกวน”
เธอเชิดหน้าขึ้นน้อยๆ เป็นศักดิ์ศรีสุดท้ายที่เหลืออยู่และเป็นสิ่งเดียวที่ทำได้ ก่อนจะเดินจากมาด้วยความรวดเร็วโดยไม่หันกลับไป บนทางเดินเพียงไม่กี่สิบก้าวกลับยาวนานเหมือนใช้เวลาทั้งหมดของชีวิต รวมทั้งต้องใช้เรี่ยวแรงที่มีก้าวผ่านอย่างยากลำบาก
ขวัญรักก้าวเข้าไปในลิฟต์ กดปุ่มไม่หยุด ต้องการหลบหนีออกจากที่นี่ให้เร็วที่สุด ความเจ็บปวดถาโถมอ่อนล้าจนต้องหันหลังพิงกำแพง หลับตาลงแล้วน้ำตาก็พรั่งพรู อยากลืมทุกอย่างที่เพิ่งเห็นและได้ยิน
ลืมไปให้หมด...
นอกลิฟต์ ภายในห้องผู้บริหารสูงสุด สายตาของไอศูรย์ยังไม่ละไปไหน
เธอจากไปแล้ว...
แต่สายตาของเขากลับยังอ้อยอิ่งเหมือนเห็นขวัญรักยืนอยู่ตรงนั้น แม้ในอ้อมแขนเขาจะโอบกอดเนตรกมลไว้ก็ตาม เขากำมือแน่นจนข้อนิ้วขาวซีด พยายามเมินเฉยกับความรู้สึกวูบโหวงในใจที่จู่ๆ ก็เกิดขึ้นทันทีที่เห็นเธอหันหลังให้เขา
ปวด... เมื่อเห็นร่างบางเหมือนจะแตกสลายหายไปต่อหน้า
เธอเพียรยืดหลังตั้งตรงให้ดูเหมือนเข้มแข็ง ทั้งที่จริงๆ แสนจะอ่อนแอและเปราะบาง รู้สึกได้ถึงความหม่นหมองโศกเศร้าที่ล้นทะลักมาจากแววตาคมสวยคู่นั้น
“อิศย์คะ... เนตรขอโทษ”
เสียงสั่นเครือของเนตรกมลดึงสายตาเขากลับมาที่หล่อน มองเห็นใบหน้าแดง น้ำตาคลอเบ้าราวกับเด็กเล็กๆ ที่กล่าวขอโทษเพราะทำความผิด เขาก็หวั่นไหว เนตรกมลเป็นผู้หญิงที่มีจิตใจดีงามไม่เปลี่ยนเลย ไม่เคยถือโทษโกรธเคืองแม้จะถูกเข้าใจผิด แล้วเขาจะทำให้หล่อนผิดหวังได้อย่างไร
เขายิ้ม...
ไม่รู้ว่ายิ้มด้วยอารมณ์แบบไหน?
ชีวิตเขาตั้งแต่เกิดจนถึงตอนนี้ สิ่งใดที่เขาเลือกแล้วจะไม่มีวันเปลี่ยนใจและไม่ยอมอ่อนข้อ ยกเว้นครั้งเดียวคือ... การแต่งงานกับขวัญรัก
แต่ตอนนี้คงถึงเวลาที่เขาต้องตัดสินใจให้เด็ดขาดเสียที!
- ผู้เขียน
