ก่อนที่ชายหนุ่มจะเคลื่อนใบหน้าต่ำลงมาใกล้ทุกขณะ ดวงตาของเธอก็พร่ามัว สมองขาวโพลนราวกับไม่มีสิ่งใดหลงเหลือให้คิดกังวลหรือเศร้าโศกอีกแล้ว เปลือกตาจึงปิดลง ใช้เพียงความรู้สึกรับสัมผัสนุ่มนวล แผ่วเบาบนริมฝีปากบางพิสูจน์เรื่องที่ค้างคาใจว่า...
ความรู้สึกของเขาที่ส่งต่อให้ได้รับรู้ในตอนนี้ มันคือความจริง หรือเป็นตัวเธอที่เชื่อไปเองฝ่ายเดียว...
เขาจูบเนิ่นนานจนหญิงสาวต้องผละออก “พอแล้วค่ะเดี๋ยวใครมาเห็น”
“ก็ช่างสิ ใครพูดมากผมจะตัดเงินเดือน”
“คนใจร้าย ก็คุณทำประเจิดประเจ้อเอง”
“งั้นเรากลับไปทำที่บ้านกันต่อดีไหม คุณยังไม่ได้บอกผมเลย ตกลงว่าจูบของผม กับจูบในฝันของคุณ มันคือรสจูบเดียวกันไหม”ศศิกาญจน์เลยแสร้งเดินหนีเขาดื้อๆ
แต่ถูกมือหนาคว้าเอาไว้ “เดี๋ยวสิ คุณแม่พูดไม่ได้ยินเหรอ ทางเดินกลับบ้านค่อนข้างมืดเดินระวังๆ ด้วยคุณยิ่งซุ่มซ่ามอยู่ เดี๋ยวจะตกหลุมรักผม”
ศศิกาญจน์ส่ายหน้าหวือให้กับคนหลง
