“ เสียประสาทชิบหายไอ้สัส ! เถียงกับมึงเนี่ย ไอ้อูเวอมึงเฝ้านายมึงไปกูนอนดีกว่า ” สายลมเอ่ยพึมพำออกมาก่อนจะล้มตัวลงนอนบนโซฟา แม้จะถกเถียงกันแต่สายลมก็นึกสงสารฟาโรเป็นอย่างมาก เขาเข้าใจความรู้สึกของฟาโรดีและเขาก็สงสารพราวฟ้ามากเช่นกัน ไม่นานสายลมก็หลับไปเพราะความอ่อนเพลียเพราะไม่ได้นอนมาตลอดๆทั้งคืน
ฟาโรได้แต่นอนฮึดฮัดอยู่บนเตียงผู้ป่วย ดวงตาสีฟ้าคู่คมจ้องมองไปยังประตูห้องพักญาติไม่วางตารอเมื่อไหร่น้องจะออกมาสักที
“ ให้คุณพราวเธอได้นอนพักก่อนเถอะครับ เธอเอาแต่เดินไปเดินมาอยู่หน้าห้องฉุกเฉินเพราะเป็นห่วงนายตลอดทั้งคืน ” อูเวอเอ่ยบอกผู้เป็นนายออกไป ฟาโรที่ได้ยินประโยคนั้นของลูกน้องก็ฉายยิ้มกว้างออกมาทันที
“ นายจะเอายังไงต่อครับ ”
“ เรื่อง ? ”
“ ก็เรื่องพ่อคุณพราว ” อูเวอเอ่ยถามในสิ่งที่สงสัยออกไป
“ กูจะทำให้เขาเห็นว่ากูดูแลลูกสาวเขาได้ กูจะทำให้เขาเห็นว่ากูรักลูกสาวเขามากแค่ไหน ” ฟาโรเ
