ลูกน้องของสองมาเฟียเข้าไปควบคุมตัวคนของเฉินและตัวเฉินพร้อมเก็บอาวุธทั้งหมดเหลือเพียงองุ่นที่ยังโดนทับทิมจับอยู่ไม่ยอมปล่อย
“ หึ! เอาไงดีละยังอยากจัดการพวกฉันอีกไหม ” ทับทิมเอ่ยถามองุ่นออกไปด้วยรอยยิ้มแม้เธอจะไม่รู้จักเป็นการส่วนตัวกับองุ่นแต่การที่อีกคนจะมาจัดการเธอกับพราวมันทำให้ทับทิมนึกอยากจะฆ่าเธอขึ้นมาจริงๆ
“ แน่จริงมึงก็ปาดคอกูเลย มึงคิดว่ากูกลัวเหรอถ้ากูกลัวกูคงไม่มาถึงที่นี่ ” องุ่นเอ่ยท้าทายออกไปอย่างลืมกลัว
“ ได้ตายสมใจเธอแน่แต่คนที่จะฆ่าเธอมันไม่ใช่ฉัน นู้นดูซะให้เต็มตา ” ทับทิมเอ่ยบอกองุ่นพลางบอกให้หญิงสาวมองไปยังสองมาเฟียที่ยืนนิ่งอยู่ที่เดิมกับเพลิงและสายฟ้าที่ยืนมองมายังเธอราวกับจะฆ่ากัน
ผลัก!
อ๊ะ!
มือเรียวของทับทิมผลักหญิงสาวออกจากตัวจนคมมีดบาดเข้าที่ไหล่บางของหญิงสาวอย่างไม่ได้ตั้งใจจนเลือดไหลซึมออกมาและเดินเข้าไปหาผู้เป็นอาและเพลิงที่เพิ่งมาถึงพราวฟ้าที่ตั้งท่า
