พราวฟ้าเดินออกจากห้องน้ำมายืนเช็ดตัวอยู่ในห้องแต่งตัวคนที่ไม่เคยง้อใครแบบเธอก็กำลังคิดหนักว่าจะง้อพี่ด้วยวิธีไหนดี มือเรียวหยิบเสื้อสายเดียวกับกางเกงขาสั้นมาใส่เพื่อให้สบายตัว ก่อนจะเดินกลับเข้าไปในห้องนอนอีกครั้ง หันไปมองยังระเบียงห้องนอนกลับไม่เห็นพี่ยืนอยู่ที่เดิม
“ เห้อ ! งอนจริงๆเหรอเนี่ย ” เรียวปากสวยเอ่ยพึมพำออกมาและเดินต่อไปยังห้องทำงานเพราะรู้ดีว่าเขาไม่ไปไหนนอกจากห้องนอนกับห้องทำงาน
พราวฟ้ายืนนิ่งอยู่หน้าประตูห้องทำงานสักพักก่อนจะสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆมือเรียวเปิดประตูห้องเข้าไปก็เห็นร่างหนาที่แสนคุ้นเคยยืนมองวิวอยู่ตรงกระจกบานใสในห้องทำงานขนาดใหญ่
แขนเรียวสองข้างกอดรอบเอวสอบของพี่แน่น
” เฮียฟา พราวขอโทษพราวไม่ได้หมายความอย่างที่เฮียเข้าใจนะคะ “ ใบหน้านวลซบลงบนแผ่นหลังหนาของพี่พลางเอ่ยบอกออกไป
” ครับ “ คนพี่ที่ยังคงมีความน้อยใจอยู่เอ่ยตอบน้องออกไปสั้นๆแต่แม้เขาจะน้อยใจผิดห
