พรึบ!
” คนดีพอก่อนนะคะ เฮียไม่อยากแตกในปาก“ มือหนาอุ้มน้องขึ้นมานั่งบนตักแกร่งของตัวเอง ก้นกลมมนทาบทับลงบนแท่งเนื้อขนาดใหญ่
อ่าส์!
” เฮียข๋า… “ ใบหน้านวลสวยก้มลงไปยังลำคอแกร่งของพี่ปลายจมูกเล็กดอมดมกลิ่นหอมอ่อนๆของพี่ สติที่มีอยู่น้อยนิดมันฉายภาพจำที่พี่เคยปรนนิบัติต่อตัวเองพี่เคยทำกับเธอแบบไหน เธอก็จะทำแบบนั้น คนพี่ได้แต่เอียงคอให้ฟันคมกัดไปที่ลำคอแกร่งจนเกิดรอยฟันและไม่ลืมที่จะทิ้งรองรอยแสดงความเป็นเจ้าของเอาไว้ตามลำตัวพี่
“ เฮียใจร้ายจังไม่ยอมให้พราวกินไอติมสอดไส้ชีส ” น้องเอ่ยบอกดวงตาที่เคยน่ารักกลับร้อนแรงแวววาวราวกับแม่เสือสาวกลางป่าใหญ่
“ มันเป็นของน้องจะกินเมื่อไหร่ตอนไหนก็ได้แต่วันนี้เฮียอยากแตกในนี้มากกว่า ” ฟาโรเอ่ยบอกน้องมือหนาจับไปที่เนินสามเหลี่ยมขาวเนียนอย่างนึกหมั่นเขี้ยว
“ อือ…พราวไม่ไหวแล้ว “ น้องเอ่ยบอกเมื่อร่างกายเริ่มรู้สึกร้อนรุ่มขึ้นมาอีกครั้งอุณหภูมิที่เย็น
