แซนดี้ลากกระเป๋าใบใหญ่เดินอย่างทุลักทุเลมาบนถนน ภายใต้อากาศที่ร้อนจัดในช่วงใกล้ๆเที่ยงของวัน มือเรียวหยิบมือถือราคาแพงออกจากกระเป๋าสะพายแบรนด์ดังเพื่อที่จะหารถกลับสนามบิน เธอไม่รู้จักใครที่นี่และเธอก็รู้สึกกลัวฟาโรเป็นอย่างมากหยาดเหงื่อไหลไปตามกรอบหน้า ใบหน้าที่เคยสวยบวมช้ำเป็นอย่างมากแม้จะเจ็บมากแค่ไหนแต่การ ‘ถอย‘ คือทางออกที่ดีที่สุดในตอนนี้…
“ เห้ย! ไปสิวะ “ เสียงชายฉกรรจ์ตะโกนดังตามหลังเมื่อเห็นแซนดี้หยุดเดิน อูเวอสั่งให้ลูกน้องเดินตามดาราสาวมาและดูให้เห็นกับตาว่าเธอขึ้นรถคันไหนไปเพื่อที่เขาจะได้ตามดูว่าเธอไปพักที่ไหนกับใครหรือจะบินกลับเยอรมันไป
” ไปเรียกรถให้ฉันหน่อย “ แซนดี้เอ่ยบอกชายด้านหลังมือเรียวยกขึ้นมาทาบแก้มด้วยความเจ็บ แค่ขยับปากความเจ็บก็เเล่นไปทั่วหน้า
” ไม่ใช่เรื่องของกูเว้ย ! รีบไปซะสิหรืออยากตายวะ” ชายฉกรรจ์เอ่ยบอก นอกจากจะไม่ช่วยก็ยังขู่ซะจนดาราสาวหวาดกลัวรีบลากกระเป
