บนโต๊ะอาหารขนาดใหญ่มีอาหารหลากหลายสัญชาติจากเชฟฝีมือระดับต้นๆ วางเรียงรายกันอยู่บนโต๊ะ
“ ไปเถอะครับคุณเมฆทุกคนเราไปทานมื้อคำกันดีกว่า ” ท่านมาเฟียคิมสันเอ่ยชวนอธิการและทุกคนก่อนจะเดินนำไปยังโต๊ะอาหารขนาดใหญ่
ทุกคนนั่งประจำที่และลงมือทานอาหารตรงหน้าไม่นานมือค่ำแสนอร่อยก็จบลงท่านคิมสันเดินนำทุกคนออกมานั่งย่อยในห้องรับแขกของบ้านอีกครั้ง
“ คุณเมฆครับไหนๆก็มาเจอกันแล้วผมขอใช้โอกาสนี้สู่ขอหนูพราวฟ้าให้กับลูกชายผมเลยได้ไหมครับ ” ท่านคิมสันเอ่ยขึ้นอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยทำเอาอธิการนิ่งเงียบไปทันทีก่อนจะหันไปมองยังฟาโรที่ดูเหมือนจะมีอาการอึ้งกินอยู่เหมือนกัน
“ ดิฉันรับประกันได้ว่าตาฟาจะดูแลหนูพราวอย่างดี เราสองคนก็รักและเอ็นดูหนูพราวมากนะคะ ” นายหญิงเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นอีกฝ่ายเอาแต่นิ่งเงียบ
“ ผมเข้าใจครับแต่ลูกสาวผมทำอะไรไม่เป็น ผมเลี้ยงลูกมาลูกไม่เคยได้หยิบจับอะไรเลย ” เมฆเอ่ยขึ้นอีกครั้งเขากล
