“ป้าครับ ผมฝากเอาขนมกับน้ำไปให้วิธาดาด้วย รู้สึกว่าเธอยังไม่ได้ทานอะไร ป้าไม่ต้องบอกนะครับว่าผมเป็นคนสั่ง”
“ค่ะคุณธัญญ์”
“หนูกำลังหิวเลยค่ะ วันนี้ยังไม่ได้กินข้าวเลย พอดีมีเรื่องเสียก่อน”
“ไม่ต้องรีบค่ะ ไม่มีใครแย่งหรอก” สายใจพูดอย่างเอ็นดู เมื่อเห็นวิธาดาวางมือจากงานแล้วรีบกินขนมอย่างเอร็ดอร่อย ดื่มน้ำตามด้วยความกระหาย
“ขอบคุณค่ะป้า ถ้าไม่มีป้า หนูคงต้องแขวนท้องถึงเย็น แล้วหนูก็เริ่มตาลายแล้วด้วย”
“ความจริง...” สายใจชะงักไปที่จะพูดให้จบประโยค ทำให้วิธาดาเงยหน้าขึ้นมองอย่างสงสัย
“ความจริงอะไรคะ”
“ไม่มีอะไรค่ะ คุณกินเถอะค่ะ เดี๋ยวต้องทำงานอีกเยอะ”
“เหนื่อยจังเลยป้า” เธอบ่นด้วยใบหน้าเหนื่อยหน่าย
“ทนๆ ไปก่อนเถอะค่ะ มีคนที่ไม่มีข้าวกิน ไม่มีงานทำ และอดอยากอีกมาก คุณถือว่าโชคดีนะคะที่มีข้าวกิน มีงานทำ มีที่พัก ไม่ต้องนอนข้างถนน” วิธาดาชะงักไป เธอกำลังคิดตาม เมื่อก่อนเธอเคยดูถูกพวกขอทา
