“ขม... แหวะ!” วิธาดาผลักจานผัดผักไปไกลๆ เธอยกน้ำขึ้นดื่ม เธอไม่เคยกินรสชาติอาหารห่วยๆ แบบนี้มาก่อน
“ผักพวกนี้ฉันคิดจานละสามสิบ เธอจะกินไม่กินพรุ่งนี้ต้องทำงานหักค่าแรง” วิธาดาอ้าปากค้าง ก่อนจะต่อว่าอีกฝ่ายทันที
“เค็ม... แค่ผักไม่กี่ต้นสามสิบบาทเลยเหรอ”
“ใช่ ไหนจะน้ำมัน น้ำตาล น้ำปลา ซอสอีก ข้าวของเดี๋ยวนี้แพงหูฉี่ คนที่ไม่มีกินอีกเยอะ เธอโชคดีแค่ไหนที่มีกิน” เขาสาธยาย
วิธาดาสะบัดหน้าใส่ หันไปตักไข่เจียวมาทาน เธอทำหน้าปูเลี่ยน หันไปดื่มน้ำ
“ไข่ฟองละสี่บาท สองฟองก็แปดบาท รวมค่าน้ำมัน น้ำปลาก็ยี่สิบบาทพอดี” หญิงสาวมองอีกฝ่ายเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ
“ทีนี้รู้หรือยังว่าของแต่ละอย่างมีคุณค่า คนเราหากไม่รู้จักคุณค่าของเงิน เห็นเงินเป็นพระเจ้า ใช้จ่ายฟุ้งเฟื้อ ฟุ่มเฟือย มันดูแย่ขนาดไหน”
“ไม่ต้องมาสอน”
“อิ่มหรือยัง ฉันให้โอกาสเธอกินนะ ถ้าไม่กินคืนนี้จะไม่มีอะไรตกถึงท้อง” หญิงสาวจ้องมองอาหา
