บัวผันยิ้มให้หญิงสาวอย่างเป็นมิตร แต่อีกฝ่ายไม่ยิ้มตอบ
“แล้วเจ้าของห้องไปไหนเสียล่ะ หึ!” เธอทำเสียงในลำคออย่างไม่สบอารมณ์
“คุณต้องการเจอคุณธัญญ์เหรอคะ”
“ฉันนี่นะอยากเจออีตานั่น หน้าก็ยังไม่อยากมอง แค่รู้สึกว่าตื่นขึ้นมาไม่เห็นหน้าเขา ทำให้ฉันอารมณ์ดีขึ้นมาเป็นกอง นี่ป้าเป็นแม่บ้านใช่ไหมคะ ไปหาอะไรให้ฉันกินหน่อยสิ หิวจนไส้จะขาดอยู่แล้ว” วิธาดาจิกใช้บัวผันทันที นางถึงกับอึ้งในความแข็งกระด้างของหญิงสาว ไร้ซึ่งความอ่อนหวาน และไม่มีสัมมาคารวะ แม้นางรู้ว่าตัวเองเป็นแค่แม่บ้าน แต่ก็อายุมากกว่าหลายปี
“อ้าว... ไปสิป้า หิวจะแย่อยู่แล้ว ไม่ต้องไปบอกนายธัญญ์นะว่าฉันฟื้นแล้ว” หญิงสาวรีบกำชับ
“ป้ามีอะไรก็ไปทำเถอะครับ” เสียงที่เอ่ยมาจากหน้าห้องทำให้วิธาดาเชิดใส่ ร่างท้วมของบัวผันเดินเลี่ยงออกไปจากห้องทันทีโดยไม่อิดออด
“เดี๋ยวสิป้า แล้วอาหารของฉันล่ะ” วิธาดาร้องเรียกเสียงดังด้วยความเอาแต่ใจ
“นี่ๆๆ
