ฉันจะกลับกรุงเทพ นายคงดีใจที่ไม่ต้องสอนงานฉัน ทนเห็นหน้าฉัน มันก็น่าจะยุติธรรมดีแล้ว”
“อย่าคิดว่าฉันจะปล่อยเธอไปหลอกใครได้อีก หรืออยากจะเอาของเก่าไปเร่ขาย” เขากวาดตามองเธอด้วยสายตาหยาบคายเพราะเสื้อที่ฉีกขาดทำให้ด้านหน้าของเธอโล่งเห็นสัดส่วนชัดเจน
“ฉันจะไปหลอกผู้ชายหน้าโง่ที่ไหนมันก็เรื่องของฉัน เผื่อมีเสี่ยที่ไหนใจดีรับเลี้ยงฉัน จะได้สบายไปตลอดชาติ แค่นั่งๆ นอนๆ ไม่ต้องทำงานทำการอะไร อ้อ... ถ้าจะทำก็บนเตียง” เธอเย้ย เขาสะบัดแขนออกห่าง
ธัญญ์โกรธจนหน้าแดง ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องโกรธด้วยเมื่อเธอบอกว่าจะไปให้เสี่ยคนอื่นรับเลี้ยง
“อย่าหวังเลย”
“ปล่อยนะ! คนบ้า”
“โอ๊ย!” วิธาดาโน้มใบหน้าไปกัดบ่าเขาเต็มแรง ทำให้ธัญญ์ร้องด้วยความเจ็บจนเผลอปล่อยมือจากการเกาะกุม เป็นจังหวะที่หญิงสาววิ่งกลับห้อง
เขาตามไปติดๆ เธอเปิดประตูห้อง เขารีบดันประตูที่ทำท่าจะปิด ก่อนผลักเข้ามาจนเธอกระเด็นหงายหลังไปบนพื้น ธ
