เพียะ!!!
“เธอกล้าตบฉันเหรอ”
“ปากสกปรก โสโครก นายเป็นพ่อของลูกฉัน ฉันต้องนึกถึงนายสิ นายทำฉันท้องก็ต้องรับผิดชอบ จะไปนึกถึงคนอื่นทำไม ฉันไม่เคยมีอะไรกับผู้ชายอื่น”
“เธอ… ฉันไม่ยอมรับเด็กบ้านี่เป็นลูก”
“รับไม่รับ นายก็แต่งงานกับฉันแล้ว อย่าคิดที่จะไปหมั้นหรือแต่งงานกับคนอื่นอีก” ธัญญ์คิดว่าตัวเองคิดผิดถนัด เขาคิดว่าเธอจะเสียใจในคำพูดของเขาวันนั้นเสียอีก
ตอนนั้นเขาไม่รู้ว่าเพราะอะไรถึงได้อ้างว่าจะหมั้นและแต่งงานกับสุนิสา บางทีแค่อยากผลักไสเธอออกไป บางทีอยากให้เธออยู่ใกล้ๆ และเขาก็สับสนกับความรู้สึกของตัวเอง
“ถึงนายจะไม่รับ แต่ยังไงนายแต่งงานกับฉันแล้ว นายปฏิเสธความเป็นพ่อของเด็กคนนี้ไม่ได้” เธอเชิดหน้าขึ้นอย่างไม่เกรงกลัว
“งั้นเหรอ ต้องให้ฉันช่วยต่อแขนต่อขาด้วยไหมล่ะ” เขาสาวเท้าเข้าหา แทบกระชากกระดุมเสื้อของตัวเองออก ดวงตาวาวโรจน์ เขาน่ากลัวนักในความคิดของวิธาดา เธอถอนเท้าหนี ลอบกลืนน
