บัวผันกับลีลามองหน้ากันยิ้มๆ แต่ก็คอยช่วยอยู่ห่างๆ
“พี่ธัญญ์ตัวโต ทำให้ครัวคับแคบนะคะ”
“น้อยใจจัง พี่อุตส่าห์อยากช่วย” คนตัวโตว่าให้
“ไม่ว่าแล้วค่ะ งั้นพี่ธัญญ์ช่วยชิมนะคะ”
“คุณนิเก่งจังค่ะ ทำอาหารคล่องเชียว” ลีลาเอ่ยชมไม่ขาดปาก รู้สึกชื่นชอบหญิงสาวยิ่งนัก
“นิชอบทำอาหารตั้งแต่เด็กค่ะ ตอนคุณแม่ยังอยู่ นิก็ช่วยคุณแม่ทำอาหาร เป็นลูกมือตลอดเลยค่ะ”
“คุณแม่คุณนิน่ารักจังนะคะ”
“ใช่ค่ะคุณพ่อติดใจฝีมือกับข้าวของคุณแม่ จนไปไหนไม่รอดค่ะ นั่นเป็นคำพูดของคุณพ่อนะคะ” เธอบอกด้วยรอยยิ้ม
วิธาดาที่ยืนฟังอยู่หน้าประตูรู้สึกไหววูบในใจ มารดาของสุนิสาช่างน่ารักนัก ยิ่งนึกยิ่งสะท้อนในอก เธอไม่เคยได้ทำอาหารหรือเข้าครัวเลย นอกจากแต่งตัวสวยๆ และชี้นิ้วสั่งคนอื่น
“อ้าว... คุณวิ ตื่นแล้วเหรอคะ” คำพูดของบัวผันเรียกความสนใจของทุกคนให้หันไปมอง วิธาดาจะหลบก็หลบไม่ทัน หญิงสาวจำต้องเดินออกมาจากประตูที่ซ่อน
