ร่างสูงของไรอันเดินตรงไปยังลานจอดรถ เตรียมตัวกลับคอนโด ในมือยังถือถุงกระดาษสีน้ำตาลที่บรรจุกล่องอาหารกลางวันของมีญ่าไว้แน่น เขาหยิบกุญแจรถออกมากดปลดล็อก แต่ฝีเท้ากลับชะลอลงเมื่อเห็นมาริสาเดินตรงเข้ามาหา
“จะกลับแล้วเหรอ” มาริสาพูดแล้วหลุบมองถุงกระดาษสีน้ำตาลในมือไรอัน ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาขยับริมฝีปากพูดต่อ
“อาหารอร่อยไหม”
“อร่อย”
รอยยิ้มของมาริสากว้างขึ้นเมื่อได้ยินคำตอบ เธอพยายามทำตัวเป็นปกติ ไม่แสดงพิรุธออกมา แม้ว่าไรอันจะล่วงรู้ความจริงหมดแล้ว
“ดีใจจังที่ได้ยินนายตอบแบบนี้ แต่กล่องไม่ต้องล้างคืนก็ได้นะเดี๋ยวฉันล้างเอง” คุณหมอสาวยื่นมือไปหมายรับถุงกระดาษในมือไรอันคืน ทำทุกอย่างให้แนบเนียนราวกับสิ่งนั้นเป็นของตัวเองทั้งที่ความจริงตั้งใจจะเอาไปทิ้ง
ไรอันชักถุงกระดาษสีน้ำตาลกลับจนมาริสาหน้าเจื่อน
“ฉันจะเอาไปคืนมีญ่า”
ใบหน้าสะสวยของมาริสาชะงักไปเล็กน้อย สีหน้าซีดเ
