เฟย์ยืนมองมีญ่าที่เดินไปกับไรอันด้วยแววตาเคียดแค้นอยู่มุมหนึ่งของห้าง สองมือที่วางข้างลำตัวกำเข้ากันแน่น ดวงตาฉายแววความริษยาอย่างเปิดเผย
ในขณะที่มีญ่าออกมาใช้ชีวิตอย่างมีความสุขไร้ความอับอาย ส่วนเธอต้องทนอยู่ในเงามืด ซ่อนตัวจากสายตาของสังคมเพราะข่าวฉาวที่ถูกแฉออกไป ความอับอายกัดกินจิตใจทุกวัน ยิ่งเห็นมีญ่ามีความสุขยิ่งเจ็บปวดและเดือดดาล
“ฉันเกลียดแก…” เธอยกโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อต่อสายหาพ่อเลี้ยงด้วยความโกรธแค้น
“พ่อเลี้ยงจะเริ่มเมื่อไหร่”
(แล้วเฟย์อยากให้พ่อเริ่มตอนไหนล่ะ?)
“เร็วสุดได้เมื่อไหร่” เธอทนเห็นมีญ่าใช้ชีวิตอย่างมีความสุขไม่ได้อีกต่อไปแล้ว ชีวิตที่เคยดีของเธอพังลงไม่เป็นท่าเพราะมีญ่า
(สองสามวัน รอคนพร้อม)
“ขอเร็วกว่านั้นไม่ได้เหรอ พรุ่งนี้ได้ไหม”
(…จะลองดู) พ่อเลี้ยงเงียบลงไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงไม่มั่นใจเท่าไรนัก
หลังจากวางสายจากพ่อเลี้ยง สายตาของเฟย์เลื่
