“…ขอโทษ”
เธอนิ่งชะงักลงไปเมื่อได้ยินคำขอโทษของหมอรวิกร เธอเบือนใบหน้าไปทางอื่นแทนการมองหน้าเขาเพื่อซ่อนความอ่อนไหว
“นะ…นี่ไม่ใช่ทางไปมหาลัยนิคะ” เธอเริ่มสังเกตว่าเส้นทางนี้ไม่ใช่ทางไปมหาลัยจึงรีบหันไปบอกเขา
“รู้” เขาตอบสั้นๆ ราวกับมันเป็นเรื่องปกติ
“รู้แล้วทำไมยังขับไปทางนี้อีกคะ หมอจะพามีญ่าไปไหนกันแน่” เสียงหวานแฝงไปด้วยความไม่พอใจ ดวงตากลมโตตวัดมองเขา แต่เขายังคงขับรถด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง
“ถึงแล้วเดี๋ยวก็รู้”
“นี่หมอลักพาตัวมีญ่าเหรอคะ?”
“ฉันไม่เสียเวลาลักพาตัวเด็กอย่างเธอหรอก”
คำพูดนั้นทำให้เธอหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างหงุดหงิด ไม่รู้ทำไม แต่ทุกครั้งที่เขาพูดจากวนประสาทแบบนี้เธออยากจะต่อยหน้าเขาแรงๆ ให้รู้แล้วรู้รอด เธอสูดลมหายใจลึกๆ พยายามสะกดกลั้นความโมโห
“ฉันมีเรื่องต้องคุยกับเธอ”
“เรื่องอะไรคะ คุยบนรถก็ได้”
“ฉันไม่อยากคุยบนรถ”
“ทำไมไม่ขอคุยตั้งแต่อยู่คอนโดคะ”
“ตอนนั้นยัง
