คลั่งรัก 7 | ดื้อๆ แบบนี้…หมอชอบ

1065 คำ

วันธรรมดามีญ่ามักภาวนาขอให้ถึงวันเสาร์เร็วๆ แต่ตอนนี้เธอกลับภาวนาขอให้อย่าเพิ่งถึงวันเสาร์ ร่างบางในชุดนักศึกษามีป้ายคล้องคอสีน้ำเงินเดินเข้ามาภายในโรงพยาบาลด้วยสีหน้าเบื่อหน่าย วันหยุดควรได้นอนตื่นสาย ไม่ใช่รีบลุกจากที่นอนมาถึงโรงพยาบาลตั้งแต่เก้าโมงเช้า เธอเดินเข้ามาในล็อบบี้ของโรงพยาบาลพร้อมถอนหายใจหนักหน่วง ก้มมองป้ายคล้องคอที่มีชื่อและคำว่า ‘นักศึกษาดูงาน’ พิมพ์ตัวโตอย่างไม่สบอารมณ์ “เริ่มวันแรกก็รู้สึกอยากกลับแล้ว…” เธอขยับริมฝีปากบ่นงึมงำ บริเวณล็อบบี้เต็มไปด้วยผู้คนที่เดินขวักไขว่ มีทั้งคนไข้ ญาติผู้ป่วย และบุคลากรทางการแพทย์ในชุดยูนิฟอร์มสีขาวสะอาดตา มีญ่าเหลือบมองนาฬิกาที่ข้อมือแล้วพบว่าเข็มยาวเพิ่งจะชี้เลขเก้าเป๊ะ เธอไม่ได้มาสาย แต่ก็ไม่ได้มีอารมณ์อยากอยู่ตรงนี้นานนัก “สวัสดีค่ะคุณมีญ่า” เสียงผู้หญิงดังขึ้นจากด้านหลัง เธอหันไปเจอกับพยาบาลในชุดขาวยิ้มต้อนรับ “สวัสดีค่ะ” “คุณหมอรออยู่ที่แผนกประชุมค่ะ เชิญทางนี้เลยนะคะ” เธอเดินตามพยาบาลยิ้มสวยคนนั้นไปด้วยความรู้สึกที่เริ่มตื่นเต้นกับการเจอเขาอีกครั้ง… ห้องประชุม ประตูไม้สีเข้มถูกเปิดออก เผยให้เห็นโต๊ะประชุมทรงยาวกับจอโปรเจกเตอร์ขนาดใหญ่ ด้านในมีคนอยู่เพียงสองคน และหนึ่งในนั้นคือไรอัน ชายหนุ่มอยู่ในชุดที่สวมเสื้อกาวน์สีขาวสะอาดตานั่งอยู่ตรงหัวโต๊ะ เขาเงยหน้าขึ้นมองทันทีที่มีญ่าเดินเข้ามา ดวงตาคมของเขาทำให้เธอชะงักไปครู่หนึ่ง “เชิญนั่งครับ” ไรอันบอกมีญ่าด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งแต่ทรงอำนาจ มีญ่ารู้สึกเหมือนตัวเองเป็นนักเรียนที่ถูกเรียกมาพบอาจารย์ เธอก้าวเท้าเข้าไปช้าๆ ก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับเขา มือของเธอวางบนตัก บีบเข้าหากันแน่นเพื่อระบายความประหม่า “ดูเหมือนเธอจะไม่ค่อยอยากมาเท่าไรเลยนะ” เขาพูดเสียงเรียบ พลางเปิดเอกสารตรงหน้าตามไปด้วย “ไม่ใช่แบบนั้นค่ะ แค่…” เธอกำลังจะพูดแก้ตัว แต่เขาเลิกคิ้วเล็กน้อยเหมือนจะท้าทายให้เธอพูดต่อ “แค่?” “แค่รู้สึกกดดันนิดหน่อยค่ะ” เธอพูดแล้วหลบสายตาเขา ไรอันยิ้มมุมปากเล็กน้อย รอยยิ้มที่ทำให้หัวใจของเธอเต้นผิดจังหวะโดยไม่รู้ตัว “ไม่ต้องกดดันหรอก แค่ตั้งใจเรียนรู้งาน ทุกอย่างก็จะผ่านไปได้ง่ายๆ” เขาพูดเรียบๆ มีญ่าพยักหน้ารับ แม้ว่าในใจจะยังรู้สึกอึดอัด “วันนี้ผมจะเริ่มจากการแนะนำภาพรวมของโรงพยาบาล และหลังจากนี้คุณจะได้ลงไปดูงานจริงในแต่ละแผนก” “ค่ะ” เธอตอบเบาๆ เขาเลื่อนแฟ้มเอกสารมาที่เธอ เป็นเอกสารเกี่ยวกับโครงการดูงานและแผนการฝึกงานในเดือนนี้ “เซ็นเอกสารนี้เพื่อยืนยันการเข้าร่วมโครงการ” เขาพูด พร้อมกับยื่นปากกาให้เธอ มีญ่ารับปากกามา เธอลังเลเล็กน้อยก่อนจะลงนามในเอกสารนั้น โดยมีสายตาคมเข้มของไรอันจับจ้อง เธอเงยหน้าขึ้นมองเขาอีกครั้ง สายตาของเขายังคงนิ่งและลึกล้ำจนเธอไม่อาจเดาความคิด “สะ…เสร็จแล้วค่ะ” เธอพูดด้วยน้ำเสียงติดขัด “ตามมา” เขาลุกขึ้นยืนเต็มความสูงและเดินนำเธอออกไปจากห้องประชุม โดยไม่รอคำตอบจากอีกฝ่าย มีญ่าลุกขึ้นตามอย่างจำยอม หัวใจของเธอเต้นแรงขึ้นทุกก้าวที่เดินตามเขาออกจากห้องประชุมนี้ไป ดวงตาคู่สวยจ้องมองแผ่นหลังแกร่งแล้วอดจินตนาการถึงคืนนั้นไม่ได้ เธอหลุบตาต่ำมองพื้นพลางเม้มริมฝีปากเข้าหากัน แต่ทว่าคนตรงหน้ากลับหยุดเดินจนทำให้เธอชนหลังแกร่งเข้าเต็มๆ ปึก… “ขะ…ขอโทษค่ะ” เธอรีบขอโทษทันที มัวแต่มองพื้นจนลืมดูว่าเขาหยุดเดิน “ดูทางหน่อยสิ” “ค่ะ” เธอตอบสั้นๆ แอบรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อยที่อีกฝ่ายกล้ามาดุตัวเอง แต่ต้องเก็บอาการเอาไว้เพราะตอนนี้เธอต้องทำงานร่วมกับเขา ไรอันเดินต่อจนไปถึงห้องทำงานของตัวเอง โดยมีมีญ่าเดินตามเข้ามาด้วย “ฉันต้องทำอะไรบ้าง” คุณหมอหนุ่มเลิกคิ้วขึ้นสูงเมื่อได้ยินคนที่อยู่ในชุดนักศึกษาแทนตัวเองว่า ‘ฉัน’ เขาหมุนตัวกลับไปหามีญ่าพร้อมกับกอดอกจ้องมองอีกฝ่ายด้วยแววตายากคาดเดา “มองอะไรคะ” “เป็นเด็กเป็นเล็ก แต่แทนตัวเองว่าฉันกับผู้ใหญ่?” มีญ่าชะงัก ดววตาคู่สวนจ้องเขาด้วยสีหน้าที่เริ่มเปลี่ยนเป็นไม่พอใจกับการถูกตำหนิแบบนั้น “แล้วจะให้แทนตัวเองว่าอะไรล่ะคะ” ไรอันยกยิ้มมุมปาก ก่อนจะก้าวเท้าเข้าไปหามีญ่าที่ยืนแสดงสีหน้าไม่ค่อยพอใจที่โดนตำหนิ และสีหน้านั้นค่อยๆ แปรเปลี่ยนเป็นตกใจ “นะ…นายจะทำอะไร” เธอถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ พลางถอยหลังออกห่างตามสัญชาตญาณจนกระทั่งสะโพกมนแนบชิดลงขอบโต๊ะทำงานของเขา จังหวะนรกจริงๆ ไรอันวางมือทั้งสองลงขอบโต๊ะทำงานของตัวเอง สายตาคมเข้มจ้องมองเด็กแก่แดดอย่างมีญ่านิ่งๆ ในขณะที่ใบหน้าโน้มเข้าไปใกล้จนลมหายใจเป่ารดลงแก้มใส ส่วนมีญ่าเบือนหน้าหนีไปทางอื่นตั้งแต่เห็นคนตัวโตโน้มหน้าเข้ามาใกล้แล้ว “จะ…จะทำอะไร” “ทำให้เด็กอย่างเธอเลิกดื้อยังไงล่ะ” “ดื้ออะไรของนาย…” “ยังไม่หยุดสินะ” เขาแกล้งขยับมือที่จับขอบโต๊ะทำงานเข้ามาอีกนิดจนสัมผัสขาของมีญ่า คนตัวเล็กแอบสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อรับรู้ถึงสัมผัสเมื่อครู่ ใบหน้าสวยหวานเบือนไปทางอื่นในขณะที่ไรอันโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้กว่าเดิม จนกระทั่งริมฝีปากจรดลงข้างใบหูของมีญ่า และเริ่มพูดบางอย่างที่ทำให้คนฟังใจสั่นขึ้นมาอีกครั้ง “งั้นก็ดื้อให้เต็มที่” “…” “ดื้อๆ แบบนี้…หมอชอบ”

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more