มหาลัยเวลาต่อมา
“เชี้ยภู นั่นมึงไปฟัดกับหมาที่ไหนมาวะ เสื้อยับเชียว ”
พอผมเดินมาถึงกลุ่มเพื่อน ไอ้คูเปอร์มันก็ทักขึ้น
ผมก้มมองดูเสื้อช็อปของตัวเอง ถึงเห็นว่ามันเลอะแล้วมันก็ยับ ยัยเด็กแสบเล่นผมอีกแล้ว
“เลอะกาแฟ”
ผมตอบเพื่อนไป แต่ความจริงไม่ได้เลอะกาแฟอะไรหรอก ผมโกหกไปงั้นแหละ
“เหรอ ”
มันถามผมสั้นๆพร้อมหรี่ตามองอย่างไม่เชื่อ
“มึงจะสงสัยอะไรนักหนาวะ แล้วนี่ไอ้ธีร์ไปไหน ”
เพื่อนผมอยู่ครบทุกคน ขาดก็แต่ไอ้ธีร์ ผมมองหารอบๆ พอไม่เจอเลยถามขึ้น
“ เห็นบ่นว่าแฮงค์ น่าจะเดินไปซื้อกาแฟมั้ง”
“ แล้วทำไมไม่บอกวะ จะได้ฝากซื้อด้วย”
ผมเองก็ง่วงเหมือนกันแหละ ต้องดูแลคนป่วยจนดึก พูดแล้วผมก็หาวหวอดๆ
“ แล้วมึงบอกว่าอะไรหกใส่เสื้อมึงนะ ”
คูเปอร์มันย้อนถามผมอีกครั้ง
“ ก็กาแฟไง”
ผมตอบมันพร้อมกับคิ้วที่เริ่มขมวด ไม่รู้มันจะสงสัยอะไรนักหนา
“ มึงกินกาแฟแล้วไม่ใช่หรอ”
มันถามขึ้นอย่างจับผิด
“ ก็กู
