11 ปี ผ่านไป
“เป็นใด๋เซาเว้าให้กูไป๋ว่ากูบ่มีน้ำยา” (เป็นยังไงเลิกว่าให้กูได้หรือยังว่ากูไม่มีน้ำยา) เพชรนั่งอยู่แคร่ไม้ที่บ้านของพายุดวงตามองพร้อมลูกชายคนโตของเขากับพลอยลูกสาวคนเล็กกำลังวิ่งเล่นกับสายฟ้าลูกชายของพายุอยู่ใต้ร่มไม้ใหญ่กันอย่างสนุกสนาน ในขณะที่พระพายกับฟ้าใหม่นั่งมองลูก ๆ ของพวกเธอเล่นกันด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม
ส่วนพายุเมื่อได้ยินคำพูดของเพชรก็ได้แต่นั่งฟังเงียบ ๆ และอิจฉาไม่น้อยเพราะเพชรมาทีหลังแต่มีลูกแซงเขาไปแล้ว ซึ่งพายุก็อยากมีลูกสาวอีกสักคนเหมือนกัน แต่เนื่องด้วยฟ้าใหม่กินยาคุมมานานทำให้มีลูกยากกว่าคราแรกจนตอนนี้จากที่หัวเราะเพชรไว้เยอะเริ่มพูดไม่ออกแล้วเหมือนกัน
“ที่มึงบอกว่าจะพาสายฟ้าไปเรียนต่อกรุงเทพ ฯ อีหลีเบาะ” (ที่มึงบอกจะให้สายฟ้าไปเรียนต่อกรุงเทพ ฯ จริง ๆ เหรอ)
“แม่น ฟ้าใหม่อยากให้ไปเรียนอยู่พุ่น” (ใช่ ฟ้าใหม่อยากให้ไปเรียนอยู่ที่นั่น) เพชรถามเพื่อให
