คาวีส่ายหน้าไปมาและแค่นหัวเราะ “แกนี่ตลกแล้ว ฉันไม่เป็นอะไร แค่เมาแล้วอ้วก ที่สำคัญฉันนักเรียนแพทย์นะเว้ยเฮ้ย”
“เออ...เก่งนักก็รักษาตัวเองไปเลยวี” จามจุรีสะบัดมือและทำท่าจะผละห่างแต่คาวีดึงมือเธอไว้
“จะรีบไปไหนล่ะจีจี้...อืม...ตอนนี้เหมือนจะหายเมาเลยว่ะ”
“แต่นายก็ยังขับรถพาฉันกลับไม่ได้อยู่ดี...ว๊าย!” จามจุรีร้องออกมาเพราะถูกคาวีดึงมือจนล้มลงไปทับบนตัวเขาโดยไม่ทันตั้งเนื้อตั้งตัว ไม่ใช่แค่เธอที่ตกใจแต่ยังทำให้เพื่อนนักเรียนแพทย์หนุ่มพลอยตกใจไปด้วย ทั้งสองต่างตื่นตะลึง ตาประสานกันชั่วอึดใจก่อนจามจุรีเป็นฝ่ายพูดขึ้น
“คาวี...นะ...นาย...อะ...เอ้อ...”
“จีจี้...” คาวีส่งเสียงในลำคอ เขาจ้องเพื่อนสาวเหมือนหล่อนเป็นสิ่งประหลาด ทั้งที่เห็นหน้ากันทุกวัน คุยกันทุกวัน แต่ทำไมวันนี้มันถึงได้แตกต่างออกไป ดูเหมือนเขาจะเริ่มเห็นอะไรบางอย่าง เปล่าหรอก...เขาเห็นมานานแล้วแต่คิดว่าเพื่อนสาวอาจไม่สนใจ เพรา
