“จ้า...ไม่เป็นไรหรอก แพรเขาช้าแบบนี้ประจำ เขาเป็นคนขี้ลืมจนพี่เองก็ชินกับนิสัยของเขาเสียแล้ว”
พูดแล้วก็ก้มหน้าเล่นโทณศัพท์ต่อส่วนมะปรางก็รีบจ่ายเงินค่ากาแฟแก้วใหญ่ก่อนออกจากร้านเพื่อมุ่งหน้ากลับบ้านเพราะคิดว่าต้องรีบทำรายงานให้เสร็จหลังจากเปิดเรียนมาแล้วหลายวัน ชีวิตของหล่อนเปลี่ยนไปไม่มาก แค่ต้องปรับตัวที่มาอาศัยอยู่กับป้าก็เท่านั้น ทั้งเม้งและดำเกิงต่างก็ดี ทุกคนไม่จู้จี้จุกจิกมากเรื่องและทำให้หล่อนอยู่อย่างสบายใจ
มะปรางกลับมาถึงบ้านก็เห็นประตูรั้วเปิดอยู่และดูเงียบเชียบ หล่อนไม่ได้ส่งเสียงดังตอนเดินเข้าบ้านแต่เมื่อเข้าไปในห้องรับแขกก็เห็นว่าไม่มีใครอยู่ที่นั่น หญิงสาวเกาหัวแกรกๆ พลางพูดกับตัวเอง
“เอ...ไหนพี่เม้งบอกว่าแพรกลับมาเอาโทรศัพท์ ไม่เห็นมีใครเลย หรือว่าเข้าห้องน้ำอยู่ก็ไม่รู้”
หล่อนชะโงกหน้ามองเข้าไปด้านในก็เห็นยังเงียบเลยวางแก้วกาแฟที่ยังไม่ทันได้ดูดสักอึกลงบนโต๊ะรับแขกก่อน
