“คิดถึงพี่เหรอครับ”
“คนหลงตัวเอง” เธออมยิ้มแต่แกล้งทำเสียงขึงขังใส่ชายหนุ่ม
“อ้าว... มีอะไรครับพิ้งค์ เสียงฟังดูไม่ดีเลย”
“เรื่องคุณพ่อกับคุณแม่น่ะค่ะ คุณแม่ไม่ยอมให้คุณพ่ออยู่ใกล้เลย ขนาดพิ้งค์เปิดโอกาสให้ปรับความเข้าใจกันแล้วนะคะ”
“คงต้องให้เวลาสักนิดนะครับ น้าพิมพ์อาจจะยังทำใจไม่ได้”
“พิ้งค์เข้าใจนะคะว่าคุณพ่อก็ผิด แต่จะพูดว่าผิดร้อยเปอร์เซ็นต์ก็ไม่ได้ ก็เพราะคุณพ่อเข้าใจผิดนี่คะ อีกอย่างนึง พิ้งค์คิดว่าคนเราไม่มีใครดีเลิศสมบูรณ์แบบเต็มร้อยหรอกค่ะ มันต้องมีผิดพลาดกันบ้าง แต่ถ้าเราสำนึกก็พร้อมที่จะให้อภัยใช่ไหมคะพี่กฤษฏ์ พิ้งค์ฝันมาตลอดเลยนะคะว่าอยากมีครอบครัวพร้อมหน้าพร้อมตา แต่คุณแม่ใจแข็งจังเลยค่ะ”
“น้าพิมพ์เลี้ยงพิ้งค์มาตั้งยี่สิบกว่าปีเชียวนะ ท่านคงจะเข้มแข็งและไม่ใจอ่อนง่ายๆ แต่เดี๋ยวพี่จะช่วยเอง” เขาเข้าใจดีว่าพวงชมพูอยากให้บิดามารดาคืนดีกันแค่ไหน
“พี่กฤษฏ์สัญญาแล้วนะคะ”
