บ้านพักตากอากาศที่ปางอุ๋งของพ่อเลี้ยงก้องหล้า
ร่างบางที่ยังไม่บ่งบอกถึงสภาวะของหญิงตั้งครรภ์ กำลังนั่งดื่มด่ำกับธรรมชาติที่ร่มรื่น การได้มาอยู่ที่นี่มันทำให้หญิงสาวรู้สึกสงบเหลือเกิน สงบจนบางครั้งหัวใจของเธอก็พลันนึกถึงใครบางคนที่ไม่อยากนึกถึง คนๆ นั้นก็คือพ่อของลูกที่อยู่ในท้องเธอ เธอจะไปนึกถึงเขาอีกทำไม ป่านนี้เขาคงกลับไปเป็นคนเดิมที่มั่วผู้หญิงไม่เลือก เขาคงไม่มีทางนึกถึงดอกไม้ที่มีราคีอย่างเธออีกแล้ว
“นึกอยากจะหนีก็หนีมา ไม่คิดว่าคนอื่นจะเป็นห่วงบ้างเหรอ” เสียงของก้องภพมันทำให้หญิงสาวไม่ได้หันกลับไปมอง เธอคิดไปเองว่าเธอคงคิดถึงเขามากจนได้ยินเสียงของเขา เขาจะมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง มันไม่มีทางเป็นไปได้
“แหนะเรียกแล้วยังไม่หัน สงสัยจะหยิ่งนะเนี่ย” เมื่อได้ยินอีกครั้ง หญิงสาวก็หันหน้ากลับมามองด้วยความสงสัย เป็นเขาจริงๆ ด้วย เขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง หัวใจของเธอทำไมเต้นแปลกๆ แบบนี้ นี่เธอกำล
