“คนลามก โรคจิต ฉันไม่ทำ”
วาลินไม่เคยทำแบบนี้กับผู้ชายคนไหน ร่างเล็กพยายามขัดขืน ดิ้นรน ถอดตัวจากแก่นกายใหญ่ที่เติมเต็มส่วนนั้น แต่ต้องร้องจุก เพียงคนอยู่ข้างล่างเด้งสวนสะโพกสอบแข็งแรงจังหวะหนักหน่วง
“ฮึก คุณเอเดน ฉันเจ็บ”
“เรียกตัวเองว่าบราวนี่ แล้วผัวจะสอนเมียขึ้นขี่ขย่มแทนเอง”
เขาใช้อำนาจเหนือกว่าบีบบังคับเธอ วาลินสำนึกตัวเองว่าเป็นนางบำเรอ ไม่มีสิทธิ์ต่อรองอะไรกับเขาได้
“บ้าไปแล้ว ฉันไม่ยอมเรียกแทนตัวเองบ้าๆ นั่นให้คุณหรอก”
“ลืมไปแล้วเหรอว่าเธอเป็นใคร และฉันเป็นใคร! หน้าที่หลักของเธอคือต้องทำให้ฉันพึงพอใจ นางบำเรอต้องไม่ขึ้นเสียงเจ้าชีวิต หรือว่าเธออยากให้ลูกเธอเป็นอะไรไปล่ะ”
ความจริงเอเดนไม่ต้องการทำแบบนี้ ทว่านางบำเรอพยศดื้อรั้น ไม่ยอมทำหน้าที่ของตัวเอง เขาจำเป็นต้องเอาตัวประกันข่มขู่
วาลินยอมเป็นนางบำเรอ หญิงสาวสลัดความอาย เรียบร้อย อ่อนหวาน หลอมรวมกลายเป็นแข็งกระด้าง เย
