- แบมแบม -
ผ่านไปสองวัน…
ในที่สุดก็ถึงวันที่ฉันได้ออกจากโรงพยาบาลสักที!
โอ้ยย นอนเน่าเป็นผักจนจะกลายเป็นเฟิร์นอยู่แล้ว เบื่อจะตายอยู่แล้วไงรู้ไหม เบื่อแบบสุดชีวิตอะ
แล้วที่มันน่าหงุดหงิดกว่านั้นน่ะเหรอ? ก็เพราะ เขา นั่นแหละ!
จะลุกไปเข้าห้องน้ำที… นายนั่นก็พุ่งเข้ามาอย่างกับจรวด เหมือนฉันเป็นคนใกล้ตายที่เดินเองไม่ได้
ขยับตัวนิดเดียวก็โดนมองด้วยสายตาแบบนั้นอะ แบบนั้นอะ! สายตาที่เหมือนจะพูดว่า
“เธอจะไปไหนอีกล่ะ ห้ามลุก!”
โอ๊ยย! จะบ้าตาย
วัน ๆ ก็เอาแต่อยู่เฝ้าฉันอยู่โรงพยาบาลเนี่ยแหละ
ไม่คิดจะไปเรียนหรือไงฮะนายไทเกอร์?! หรือว่าชีวิตนี้วางแผนจะซ้ำชั้นกับฉันไปตลอดเลย?
แต่พอจะไล่กลับบ้านจริง ๆ เขาก็แค่ทำหน้าเหมือนหมาโดนเตะ แล้วบอกว่า…
“ไม่เป็นไร… ฉันอยู่ตรงนี้แหละ”
เฮ้ออออ…
รู้ตัวอีกที…
ฉันก็ยอมให้เขาอยู่ตรงนั้นเสมอ
อย่างง่ายดายแบบนั้นแหละ
“เก็บของหมดหรือยัง จะได้กลับซะที”
เสียง
