“คุณยิ้มอะไร รีบๆ เอาขนมคืนน้องเทียนเลยค่ะ ดูซิร้องไห้ไม่หยุดเลยเนี่ย” เฟื่องฟ้าเอ็ดเขา...
“ส่งน้องเทียนมา จะยอมให้กินขนมนิดหน่อยก็ได้” เฟื่องฟ้าคิดดูแล้วก็เลยส่งเด็กชายคืนให้เขา ปากบอกว่าเด็กชายตัวเบาแต่น้องเทียนกินจุมากเลยทำให้ตัวโตกว่าอายุและหนักไม่น้อยเลย
น้องเทียนเงียบเสียงและกลับมายิ้มทั้งน้ำตาเมื่ออาชว์คืนขนมในมือให้ เด็กชายกัดกินต่อและหันมายิ้มแบบไร้เดียงสาให้เฟื่องฟ้า...
“ขนมนั่นน่ะ ฉันดูแล้วว่าน้องเทียนทานได้
“แต่ในตะกร้า ไม่ให้ทานนะ... เดี๋ยวต้องเอาไปคืนที่ชั้นวาง”
“ค่ะ” เฟื่องฟ้าบอกกระแทกเสียง เข็นรถเข็นเด็กเปล่าหันขวับจะเอาขนมไปเก็บตามคำสั่งเขา แต่แขนของเธอก็ถูกคว้าหมับ
“อะไรอีก” เฟื่องฟ้าหันมาถามเสียงเขียว แม้แต่อาชว์และน้องเทียนยังหน้าเจื่อนไปนิดเมื่อเห็นเธอเหวี่ยง...
อาชว์หรี่ตามองเธอในเวอร์ชันนี้นิดๆ แล้วก็อมยิ้ม...
“ยังไม่ตอบเลย ทำไมเดินมาก่อน”
“ไม่เห็นต้องตอ
