หมิงซีประคองมารดากลับเข้าจวน โดยมีเฟิงซียืนมองจนพ้นประตู ก่อนจะกวาดตามองโดยรอบซึ่งยังมีชาวเมืองยืนมุงตามมุมต่าง ๆ ไม่ยอมไปไหน
“จะไม่เข้าไปดูฮูหยินใหญ่หน่อยหรือเจ้าคะ” เสียงหวานดึงสติแม่ทัพหนุ่มให้หันกลับมา
“เจ้าก็เห็นว่าท่านแม่ไม่ยอมรับเจ้า พี่จะจะพาไปอยู่ที่เรือนนอกเมือง ที่นั่นมีคนของพี่อยู่ จากนี้อาจใช้ชีวิตลำบากหน่อย รอให้ตามหาแม่เจ้าเจอแล้ว พี่จะสละตำแหน่ง เราจะเดินทางไปอยู่ต่างเมืองกัน”
เฟิงซียังคงคำพูดเดิม ทำเอาคนฟังถึงกับหลั่งน้ำตาเพราะตื้นตันใจ มือเรียวจึงยกขึ้นเกลี่ยออกให้เบา ๆ
“อย่าร้อง พี่บอกแล้วว่าจะไม่มีวันทิ้งเจ้าไปแน่ ขอเพียงเจ้าหนักแน่นไม่หนีพี่ไป เพียงเพราะพี่อาจจะถูกลงโทษในภายหน้า ถูกเฆี่ยนตีพี่ไม่ตายหรอก แต่จะตายแน่ถ้าไม่มีเจ้ารู้หรือไม่” บอกอย่างที่คิด ทำเอาคนน้องถึงกับยกมือตีเข้าที่อก เพราะคนพี่เอ่ยวาจาเลี่ยนเหลือเกิน
“เราเข้าไปดูฮูหยินกันเถอะเจ้าค่ะ”
“เรียกท่าน
