เฟิงซีได้พาคนน้องกลับเข้าจวนไปแล้ว ด้านในมีคนที่บอกจะมาหาฤกษ์นั่งรออยู่ ยามนี้บ่าวไพร่จึงถูกเกณฑ์ออกไปจนหมด มีเหล่าองครักษ์คอยเฝ้าอยู่รอบเรือน
“มากันแล้ว มานั่งตรงนี้มาจือจือ” เสียงมารดายังคงขานนามเดิมที่ตนเคยเรียกบุตรสาว
เฟิงซีและหมิงซีจึงคำนับพระนางและมารดาของตน ซึ่งซือซือเองก็ทำไม่ต่างกัน ก่อนจะเดินไปนั่งกับมารดาตามคำเรียก หรูหลินจึงรีบยกมือเกลี่ยผมให้อย่างเอ็นดู
ภาพตรงหน้าทำเอากู้ฮูหยินรู้สึกผิดไม่น้อย เมื่อคืนนางนอนแทบไม่หลับ ตั้งแต่ได้ฟังเรื่องราวขององค์หญิงที่เอ่ยเล่าถึงเรื่องของบุตรสาว ซึ่งมันตรงกับที่บุตรชายตนเล่า
นึกมาถึงตรงนี้ก็ละอายใจนัก หากไม่ใช่เพราะนางกังวลกลัวแต่สกุลเสียหาย บุตรชายก็คงไม่ต้องดื่มยาลืมรัก ยังดีที่เฟิงซียังมั่นคงต่อนางจึงกลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้ง
“ซือซือ แม่ขอโทษกับเรื่องทั้งหมด อภัยให้แม่ได้หรือไม่” คนแก่วัยหกสิบเดินเข้ามานั่งข้างสตรีที่ตนเคยหาทางขับไล่
