Chapter 17
น้ำรินเดินไปนั่งบนตักแกร่งของเขาอย่างไม่อิดออด ในเวลานี้เขาให้ทำอะไรเธอก็ต้องทำอย่างไม่บิดพลิ้ว
คิดว่าหากเธอทำให้เขาพึงพอใจ เขาก็จะไม่ทำอะไรรุนแรง และเมตตาเธอเผื่อแผ่ไปถึงมารดาที่ต้องพักรักษาตัวอีกนาน และต้องการใช้เงินในการรักษาครั้งนี้
“แม่เธออาการเป็นยังไงบ้าง” เขารู้แล้วเพราะคนที่ไปดูแลมารดาของเธอคือคนของเขา แต่เขาก็อยากถามไถ่อย่างใส่ใจ ไม่รู้ทำไมเขาถึงได้รู้สึกใส่ใจเธอนัก
“อาการดีขึ้นแล้วค่ะ ต้องขอบคุณคุณมากนะคะ” เธอยกมือไหว้ทศ ในขณะที่มือหนาไล้แขนของเธอเล่น
“ถ้าวันนั้นเธอบอกฉันว่าเธอไม่ใช่ลูกของของธนัช ฉันคงไม่ทำอะไรรุนแรงกับเธอแบบนั้น” เขาพูดเหมือนสำนึกผิดหรือเธอคิดไปเองก็ไม่รู้
“ช่างมันเถอะค่ะ ตอนนั้นน้ำรินกลัวมาก”
“เธอไม่ตำหนิฉันเลยเหรอ” เขาขมวดคิ้วเข้าหากัน
“ไม่หรอกค่ะ ก็คุณแค้นคุณพ่อ ได้โอกาสแก้แค้นคุณก็เลยจัดเต็ม ฉันเองต่างหากที่ไม่รู้อีโหน่อีเหน่อะไรเลย คุณพ
