Chapter 25
“ชีวิตฉันเฮงซวยมาก” จู่ ๆ เธอก็ร้องไห้ออกมา ก่อนจะสะอึกสะอื้นแบบที่เขาเองก็ไม่ทันตั้งตัว
“คุณร้องไห้ทำไม” ภามหน้าตาเหลอหลา
“ฉันไม่ได้เป็นอะไรค่ะ”
“เป็นสิ คุณบอกว่าชีวิตโคตรเฮงซวย มีอะไรบอกผมได้นะ”
“ฉันทำงานแบบไม่มีความสุขเลยค่ะ โดนพี่ ๆ ที่ทำงานกดขี่ข่มเหง ฉันทนเพราะไม่อยากตกงาน และตอนนี้ฉันก็รู้สึกแย่ที่เล่าให้บอสฟัง เพราะมันเหมือนพูดว่าคนอื่นไม่ดี ทั้ง ๆ ที่ฉันอ่อนแอเอง”
“แทนตัวเองว่าวาดเหมือนเดิมสิ ผมชอบ” เขามองเธออย่างเอ็นดู
“ถือว่าวาดไม่ได้พูดนะคะ วาดเอ่อ... งี่เง่า บ้าบอเอง”
“ด่าตัวเองทำไม” เขาเดินเข้ามานั่งตรงขอบเตียง ก่อนจะปัดปอยผมที่ปรกหน้าของเธอออกไป
“วาด เอ่อ...” เธออึกอักเพราะขัดเขินกับท่าทีอ่อนโยนของเขา
“ห้ามด่าตัวเอง ว่าตัวเองอีก ชีวิตคนเรามันไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบหรอกนะ แต่เราจะใช้ชีวิตยังไงให้มีความสุขนั่นคือประเด็น”
“วาดเกิดมาก็ลำบากแต่เด็ก พ่อแม่แ
